De reis naar Canada!

30 januari – 09:51

Het is zo ver, ik ben vertrokken.. op dit moment hang ik nog boven het land, maar het zal niet lang meer duren voor ik niets anders meer zie dan zee! Aan de stoel hangt een tv’tje waar ik op aan kan klikken wat ik wil zien. Momenteel heb ik een landkaartje aanstaan met alle informatie van de vlucht. We vliegen op 9 km hoogte boven Engeland, het duurt nog 7 uur en 40 minuten tot we in New York zijn, er is 93 mph tegenwind, het is buiten -59 graden en als ik naar buiten kijk, zie ik niets anders dan wolken. Ik hoop dat ik, als we zo boven de Atlantische Oceaan vliegen, meer kan zien! 

*

Om 05.30 uur reden we weg van huis. Tas en koffer achterin en daar gingen we..  Bijna niet geslapen, maar dat maakte niet zo uit. Toen we eenmaal op Schiphol waren en de auto was geparkeerd, haalde ik mijn tas uit de auto. ‘Ik rijd je koffer wel’, zei papski. Ik kwam erachter dat ik 1 powerbank verloren was. Achteraf bleek die in de kofferbak te zijn blijven liggen.. 
Wij gingen naar vertrekhal 3, waar Rosanne en Stefan al zaten te wachten. ‘Wat dachten jullie er van als we even een bakkie gaan drinken bij Starbucks?’, vroeg Rosanne. ‘Ik ook?’, reageerde ik, maar ik mocht niet mee. Ik moest inchecken. Ojaa.. het afscheid was nu. Echt nu.. Standaard even het rijtje af, drie keer slikken, zwaaien.. door naar de incheckbalie. Toen mijn bagage was ingeleverd, zwaaide ik nog eens. Mijn koffer woog 22 kilo: goed vooruitzicht voor de terugreis. Al het eten dat ik nu meeneem, opeet of daar achter ga laten, zorgt later voor extra ruimte en minder gewicht. Extra plaats voor souvenirtjes dus! :D 

*

09:45 uur

Het gaat hier ondertussen hard met het eten. Tien minuten geleden kreeg ik jus d’orange en een stroopwafel, nu mag ik alweer een ontbijtje kiezen. Ik kon kiezen uit ‘chocolat pancakes’ en ‘a cheddar omelette’. Dat beetje kaas dat ik dan nog kan krijgen, wil ik wel… xD Ik zie trouwens dat ik Rome al voorbij ben, paps. 

*

‘Bent u klaar om door te gaan?’, werd me gevraagd. ‘Ik moet toch?’, vroeg ik verbaasd, ‘of mag ik nog terug naar de vertrekhal?’ Vaders, moeders, Rosanne, Stefan en Gerben stonden daar nog steeds. Toen ze knikte, liep ik snel nog even terug. ‘Ik mag er niet door, mijn visum is niet goed’, riep ik. Mama schoot meteen in de stress.. ik vertelde maar snel dat alles gewoon goed was. Ik zei snel nog een keer gedag, daarna ging ik echt weg. Door de poortjes, naar de douane.. nog een laatste keer zwaaien en de reis was begonnen! 

*

09:50 uur

Turbulentie ten top. Getsiederrie. 
5 minuten later dan net en de volgende snack is binnen: een blueberrymuffin met water. Ik heb zo het gevoel dat mijn eetritme vandaag erg in de war zal worden geschopt.. xD

*

Ik geloof dat ik heel Schiphol wel door heb gelopen. Ik zocht me rot naar de Starbucks, maar om 07:45 uur had ik hem gevonden. Al mijn spullen neergezet, snel nog even naar moederskie gebeld.. Gerben nog gesproken. Triest idee wel dat ik op 14 februari niet in Nederland ben. En toen was het ineens al 08:10 uur. Het boarden was begonnen, maar ik was nog niet eens bij de gate. Op dat moment voelde ik mij echt net als op dat filmpje dat ik gedeeld had op Facebook.. rennend naar de gate, op mijn snowboots. Ik was er eindelijk, toen ik bedacht dat ik nog wel wat flesjes water wilde kopen. Ik dus snel terug naar de winkels, water scoren.. en toen was ik net op tijd.  

*

10:49 uur

En nu zit ik hier. We vliegen nu boven de oceaan, maar ik kan er niets van zien. Alles buiten is wit van de wolken! Het zal zo wel wegtrekken. De lichten hier zijn uitgegaan. De passagiers proberen zich aan te passen aan de plaatselijke tijd in New York: 04:49 AM. Ik ga het ook maar eens proberen, als ik niet al teveel wakker gehouden word door de turbulentie! 

*

12:45 uur

Inmiddels zijn we al een heel stuk verder. Ik ben al 4,5 uur aan het vliegen en alles gaat voortvarend. Ik moet zeggen dat het een beetje saai is, maar ik heb genoeg te doen. Sowieso is het buiten echt prachtig om te zien. We vliegen nu recht boven Reykjavik, IJsland. Overal waar je kijkt is sneeuw en ijs. Het lijkt net op een aflevering van een natuurdocumentaire.. in de verte bergen, wakken en pinguïns (die pinguïns verzin ik er maar even bij) 
Toen we zojuist over de oceaan vlogen en de wolken weg waren, zag ik wél dolfijnen. Overal, hele groepen.. 
Verder zit ik heerlijk languit, omdat er niemand naast me zit. Ik heb alle ruimte. Het is hier wel erg koud.. en donker. Iedereen heeft zijn raampje dicht, behalve ik 😅 ik heb het idee dat het al laat in de middag is, maar eigenlijk is het voor mij nog maar 05:49 uur. Zal zo maar eens gaan vragen naar een ontbijtje…. 😂
Ik heb ook niet echt de concentratie om een hele tijd naar 1 film te kijken. Conclusie: meerdere films voor een kwartier afkijken, vervolgens in mijn tijdschriften lezen, dat afwisselen met mijn snacks eten, dan weer een spelletje spelen, dan even 5 minuten slapen, dan nog even filmen…. Nog 3 uur en 52 minuten tot ik in New York ben. Dan mijn koffer overzetten, hopelijk even verbinding maken met internet en dan opstappen op de volgende vlucht. Als het goed is, ben ik over 13 uur in Calgary. 
Aan het Engels praten moet ik wel heel erg wennen..  ik ben nog een beetje van de mengelmoes. Stewardess: ‘You want some water?’ Ik: ‘Yes, graag.’

*

17:14 uur

Nog 41 minuten. Ik zorg langzaamaan dat ik alles in pak, zodat ik zo meteen direct het vliegtuig uit kan. Ik ben het nu echt gruwelijk zat. Het is hier nog maar 11.07 uur.. gelukkig kreeg ik net wel twee overheerlijke, warme broodjes. Normaal zit ik nu bijna aan het avondeten, nu kreeg ik lunch! 
Het ziet er koud uit buiten, overal sneeuw – nog steeds. Nog eventjes en dan moet ik mijn hoofd erbij houden op New York. Hopen dat mijn visum goed is, dat ik niets illegaals mee heb en dat ik snel de douane door ben. Mijn koffer overzetten wordt ook nog wel een dingetje, denk ik. Nog even en dan kan ik in ieder geval weer lekker bewegen! 

*

Om 11.55 uur, plaatselijke tijd, landden we in New York. Het idee dat ik eindelijk in Amerika was, was heel raar. Raar en bijzonder tegelijk. Toen we eindelijk het vliegtuig uit mochten, was ik enigszins overdonderd door alles wat anders was dan in Nederland. Vanaf het moment dat ik de slurf van het vliegtuig uit stapte, kwam ik in een hele lange hal. Ineens besefte ik me: er is hier niemand meer tegen wie ik Nederlands kan praten. In het eerste vliegtuig was er nog een Nederlandse steward aanwezig, maar nu kwam het echt op mijn Engels aan. Ik begon te twijfelen en ik merkte al dat ik niet echt Engels durfde te praten, bang om het fout te doen. Als ik naar Italië ga, is het niet erg om Engels te praten. De Italianen daar kunnen het zelf ook nauwelijks.. maar hier, in Amerika, zou ik misschien wel in het niet vallen. Maar goed, ik moest wel. En dat was maar goed ook. 
Ik kwam de hal in en merkte dat het opvallend stil was. Het enige wat je hoorde, was het geblieb van de boardingpasses en de paspoorten en het geluid van de portofoons. De mensen van de security keken gemeen uit hun ogen, geniepig, alsof ze bij iedereen iets wilden vinden wat niet volgens de regels was. Ik wilde zeggen: ‘Ik heb mijn smoking saucages al thuis gelaten hoor..’, maar ik was hoorde mama al zeggen: ‘doe dat nou niet en gedraag je’. Daarnaast zouden ze mijn Engels toch niet begrijpen, dacht ik. Sowieso: voordat ik zeker wist of mijn visum goedgekeurd was, kon ik beter even oppassen. 

Na eeuwen in de rij te hebben gestaan, me niet te mogen verroeren en absoluut geen foto’s te mogen maken, was ik aan de beurt. Dat mannetje keek me aan, keek naar het paspoort, naar de computer, naar mij, naar het paspoort.. Nee hè, dacht ik. Hoe ga ik dit aan mama vertellen zonder dat ze in de stress schiet? Ik dacht echt aan zijn blik af te lezen dat het niet in orde was. Nog voordat ik wist of ik werd aangehouden of niet, besloot ik om dit niet aan de rest te zeggen voor ik wist of het goed was. In het ergste geval zat ik drie weken in het gevang. 

Nee. Ik overdrijf wel. Maar die bewakers op Newark waren érg intimiderend.. ik moest zelfs een briefje invullen met alle dingen die ik Amerika in wilde brengen. Zo stonden er 6 pakjes stroopwafels en 1 zak Hollandse snoep op.. dan hadden die smoking saucages er ook nog wel bij gekund!
Toen ik door de controle heen was, moest ik mijn gate op gaan zoeken. Ondertussen moest ik ook nog ergens mijn koffer zien te vinden en die overzetten in het andere vliegtuig. Dat dacht ik tenminste, maar gelukkig hoefde ik hem alleen maar van de band te trekken en ergens anders af te geven. Ondertussen wilde ik zo langzaamaan wel weten waar mijn gate was. Eerst wilde ik dat geregeld hebben, daarna kwam het eten en het internetten wel. Ik zoeken, want dat mannetje had zojuist duidelijk gezegd: ‘Gate eight, madame.’ Dat dacht ik tenminste.. dus ik met al mijn spullen het hele vliegveld doorzocht.. maar ik kon niks vinden. Toen móest ik wel al mijn moed bijeen rapen en naar de bewakers toe gaan. Drie bewakers, in het zwart, met kogelvrije vesten, stonden te kijken hoe ik met al mijn spullen aan kwam waggelen. ‘Ehm', begon ik in mijn beste Engels, ‘Could you help me please?’ Netjes als ik ben, wachtte  ik even op antwoord. ‘What’s up?’, vroeg een van de drie. Zijn wenkbrauwen stonden fors naar beneden. ‘I’m looking for gate 8'. Hij keek me aan, keek toen naar zijn collega's, en zei toen hard: ‘I think you mean gate AAAAA'. Hij wees me door naar boven. Ik waggelde de roltrap op en daar bleek een ‘airtrain’ te zijn. Nog eventjes wachten tot ik naar gate A kon. Mensen praatten tegen me, maar mijn hoofd kon niet snel genoeg bedenken wat ik in het Engels terug moest zeggen, dus zei ik maar niets. 

Hatseflats, alsof het niets was, bracht de airtrain me naar gate A. ‘Ooohhh', zei ik in mezelf. ‘Dat scheelt, ik hoef de douane niet eens meer door..’ Ik vond het wel een beetje gek, maar ik vond het ook prima. Ik besloot op zoek te gaan naar een Amerikaanse maaltijd. Ik vond een klein plekje met vier eetgelegenheden. En echt, alsof ik in een film was beland.. werkelijk alles was zoals het altijd gepresenteerd wordt. Er waren typisch Amerikaanse, strenge vrouwen. Er was een heel winkeltje geweid aan Trump. ‘MAKE AMERICA GREAT AGAIN!’ , stond er op iedere souvenir. Met Trumps hoofd erop.  Ik dacht nog.. ja, da’s wel nodig. Great AGAIN maken.. al moet ik bekennen dat ik Amerika vandaag wel redelijk ‘great’ vond.

Ondertussen tikte de tijd gewoon door. De Wi-Fi werkte voor geen meter, dus ik kon geen contact maken met het thuisfront.. Ik at mijn eten op en besloot maar vast naar de gate te gaan. Ik moest blijkbaar nog naar gate A12, nóg specifieker.. maar ja. Wat dacht Rozemarijn tijdens het  eten…  zij dacht: geen douane, dan pak ik alles gewoon weer lekker uit mijn rugzak, doe ik het allemaal weer bij elkaar in een tasje, want dan ben ik klaar om in te stappen. En vervolgens rent zij naar de gate, langs de douane die zij niet ziet.. omdat zij op haar telefoon aan het checken is of het nog steeds gate 12 is. En jawel… zij wordt in haar nekvel gegrepen. Ik moest meekomen, want ik was langs de douane geglipt. Zonder mij te laten controleren. Dus ik alsnog naar de douane.. alles weer apart uitpakken.. En toen bleek mijn tas illegaal te zijn. Zucht.. ik was het zó zat. Ik dacht alleen maar, ‘Oh Canada..’, want ik had het met Amerika wel weer gehad. 

Wat bleek nou: ze dachten dat er iets scherps in mijn tas zat. Ik werd er nogmaals uitgepakt ook en moest mijn hele tas uitpakken. Het bleek mijn flesje water te zijn. ‘You can drink this if you want,  but then you have to do the check up again',  zei de strenge douanier. Ik zei dat ik het dan wel op ging drinken. Wist ik veel dat je bij een overstap geen water mee mag dat je op een ander vliegveld hebt gekocht.. dus hup, ik weer terug. En alles opnieuw. 

Ik denk dat er zo wel drie kwartier overheen is gegaan. Met instappen wilde ik in ieder geval wel als eerste zijn, dus ik ging snel naar gate A12. ‘Nee hè, zei  ik. Ik zag overal op de borden ‘Air Canada' staan, maar ik ging toch met United Airlines?! Ook daar weer achteraan gegaan.. bleek wel goed te zijn. Ik ben  toen maar vast bij de ingang gaan staan om direct naar binnen te kunnen rennen en mijn plaats op te kunnen eisen. Ik heb daar drie kwartier gestaan.. Nog steeds bang om foto’s te maken, want ik wist dat dat niet scheen te mogen.. En terwijl Rozemarijn daar heel braaf vooraan stond, liep iedereen langs haar heen het vliegtuig in, want Rozemarijn was nog niet aan de beurt. Rozemarijn was ‘group 5', wist zij veel… 

*

00:25 uur

En nu zit ik hier, in het vliegtuig naar Calgary. 40 minuten vertraging. Het vliegtuig is net een paar minuten de lucht in. Ik zit nu in het middelste stoeltje, dus ik kan niet echt naar buiten kijken. Daarnaast voel ik me erg beroerd en echt heel erg moe.. in principe ben ik er al wel aan gewend dat het nu 16.25 uur is, 6 uur eerder dan thuis, maar straks ga ik nóg twee uur terug in de tijd. Ik verwacht vanavond om 21.30 uur bij mijn eindbestemming te zijn. In Nederland is het dan al 05.30 uur.. 
Ik zit naast een mannetje dat direct door had dat ik uit Nederland kwam, mij wel uit wilde leggen dat Nederland over een paar jaar onder water staat en voor de rest niet snapte dat ik een ‘Florida Shirt’ draag als ik uit Nederland kom. Tja.. in Nederland zijn we gewoon niet zo rotsvast. 
Ik krijg bij Air Canada trouwens niet eens snacks, tenzij ik ze koop.. 

*

01:13 uur

Dat mannetje rechts van mij is nacho’s met kaas aan het eten. Links van mij zit iemand anders noodles en soep te eten. Mijn maag draait zich op het moment iedere tien seconden om: tijdens het eten op New York zag ik dat het gehakt van de burger nog deels rauw was en toen had ik al driekwart op.. Ik help mezelf hopen dat mijn maag het houdt tijdens de vlucht.

*

01:43 uur

Er zoveel turbulentie.. soms heb ik het idee dat het vliegtuig uit elkaar gaat vallen. Ik zet mijn muziek zo hard aan dat ik niets anders hoor dan dat. Ineens bedenk ik dat ik het dan ook niet kan horen als er om wordt geroepen dat we onze zuurstofmaskers op moeten doen. Ik besluit toch om die muziek maar wat zachter te doen... 

*

02:30 uur 

De landing is ingezet. Het is zo mooi! Heel Canada is verlicht, als een film.. 

*

Om 18.50 uur landde ik in Calgary. Mijn hele ritme was in de war geschopt: het was nu pas 7 uur, terwijl het voor mijn gevoel al heel laat in de avond was. Ik was redelijk snel het vliegtuig uitgestapt, want ik wilde degene die mij op kwam halen niet te lang laten wachten. Zo gauw ik het vliegtuig uit kwam, moest ik door de paspoortcontrole. Ik bleek een papier in te moeten hebben gevuld, anders kon ik niet door. Na een kwartier was dat goed, toen mocht ik door naar controle 2. 
Ik kwam daar aan, liet mijn paspoort zien en toen kwam het volgende probleem ter sprake: ik had geen medisch document dat helderheid gaf over mijn gezondheid. Voor hetzelfde geld bracht ik een ziekte mee vanuit Nederland.. ik had het aan moeten vragen. Het viel me wel op dat de mensen van de beveiliging je hier serieus en vriendelijk benaderen.. in Amerika was alles streng en nors. Het was laat, ik had lang gereisd, was moe.. en toen moest ik ineens in mijn beste Engels gaan regelen dat ik wel het land in mocht. Want zo erg was het: ik werd apart genomen, moest mijn spullen neerzetten, omdat ik gewoon het vliegveld niet uit mocht! Na drie keer in het Engels uit te hebben gelegd waarom ik hier was, wat ik allemaal wilde doen, of ik medicijnen gebruik en wat dan, moest ik weer wachten. In totaal heb ik daar drie kwartier tot een uur vastgezeten.. 
Uiteindelijk werd ik geroepen. Er werd mij weer gevraagd waarom ik hier was, waarom ik dat document niet had, etc. Ik moest alle contactgegevens uit Canada geven, zodat hij kon gaan bellen.. uiteindelijk had hij gehoord wat ik wilde horen. Ik was zo dankbaar: er werd een uitzondering gemaakt. Ik weet niet hoe vaak ik die man van de security heb bedankt, maar ik was echt heel blij dat ik verder mocht.. Ik pakte mijn koffer, ging door de drie laatste beveiligingsdeuren en daar stonden ze. Degene die mij kwam halen (de directeur van de school) en zijn vrouw stonden met een big smile te wachten. Ze hadden nu al anderhalf uur op het vliegveld gewacht en moesten nu nog twee uur terugrijden, maar ze waren zo enthousiast.. toen ik in het laatste vliegtuig zat, was ik nog even aan het twijfelen geslagen. Was dit echt wel zo’n goed idee? Toen ik merkte hoe ‘warm’ ik werd ontvangen, wist ik echter dat het goed zat zo.. dat warm bedoel ik figuurlijk, want het was buiten -11.. 

Zo reden we twee uur, in een grote Canadese bak, door Canada. Stoelverwarming en alles.. Ik vertelde hen dat ik het zo apart vond om hier eindelijk te zijn, na er al die jaren over te dromen. Ze vertelden me over het land, over al de onbewoonde plekken, de natuur, de wilde dieren.. over de school, over de grote steden, over de sneeuw.. het voelde zo fijn om hier te zijn! 
Na twee uur rijden waren we eindelijk in Lacombe. Mijn maag was niet meer zo van streek gelukkig. Zodra we aan kwamen rijden, werd de deur open gegooid. Met een grote lach werd ik ontvangen! Heel veel mensen in Canada hebben Nederlandse roots, dus ze konden allemaal wel een woordje Nederlands spreken. Er stond nog eten voor me klaar, mijn koffer werd voor mij naar binnen gedragen en ik kreeg wel tien keer te horen hoe fijn ze het vonden dat ik er was. Ik kreeg mijn kamer te zien: een kelderkamer met een tweepersoonsbed, een tafel, een eigen douche en toilet. 
Uiteindelijk ben ik niet zo laat gaan slapen. Om 4 uur moest ik alweer opstaan namelijk..