Dag 21: een ritje naar de paardenstal en verlangen naar Nederlands voedsel

20 februari

Vanochtend moest ik onverwachts vroeg op. Ik dacht dat we pas ’s middags naar Edmonton zouden gaan, maar dat bleek ’s ochtends te zijn. Ik moest om 7.45 AM opstaan, maar de avond daarvoor had ik lang genetflixt 😅

Toen ik opstond en  me had klaargemaakt, ging ik ontbijten. Ik had Veronica’s man, Nick, al wel verwacht, maar hij was er niet. Ik heb maar even gewacht.. om 9.15 AM was hij er en toen konden we weg. Ik dacht.. Edmonton is 1.5 uur rijden.. kwartiertje paardje inladen.. en weer terug.. dan ben je zo’n 3,5 uur kwijt? 

We vertrokken. In eerste instantie dacht ik dat het erg ongemakkelijk zou worden. Ik kan met hem niet heel goed praten, Toch wilde ik het huis wel even uit, daarom wilde ik mee. Maar drie uur in een auto met iemand waar niet mee te praten valt… wie weet viel het wel mee. Gelukkig. Het duurde even voor we er in kwamen, maar uiteindelijk was het best gezellig! Halverwege stopte hij nog voor een koffietje. Het was een soort ‘afhaal benzinestation’, waar een verkoper met een tulband rondliep.  Ik wilde een appel cider theetje, maar ik hoefde niet eens te betalen. Als ik die thee morgen nog ergens kan kopen, wil ik dat meenemen. 

We reden door naar de manege. Het paard dat we op moesten halen, was er eentje van Veronica. Hij was daarheen gegaan om getraind te worden, maar de ene heup bleek hoger te zitten dan de andere heup. Daarom was hij niet geschikt en moest hij opgehaald worden. Het was een prachtig, bruin paard. Het sneeuwde best flink en ik had geen muts en handschoenen bij me.. en om nou de hele tijd in de truck te zitten, vond ik ook zo wat. Nick probeerde het paard uit de wei te halen. Het paard had daar alleen niet zoveel zin in.. terwijl hij moest opletten op de gladde grond, rende hij achter het paard aan. Het paard bleef maar rondjes rennen.. maar uiteindelijk had hij hem te pakken. En toen moest ‘ie de trailer nog in.. het paardje heeft denk ik zo’n 20 minuten voor de trailer gestaan, zonder te bewegen. Uiteindelijk liep hij erin, onder een ‘come on buddy’ aanmoediging van mij. 😂

*

10:50 PM
Ik heb vandaag echt moeite met schrijven – de woorden komen maar met moeite uit mijn toetsenbord. Over ieder woord denk ik drie keer na.. voel je dus maar vereerd dat ik het toch heb geschreven voordat ik ging slapen 😅😝

* 

Het was ondertussen al 12:00 PM. We moesten nog ruim twee uur terug, dus ik was wel blij dat we eindelijk vertrokken. Toen we eenmaal thuis waren, was ik toch wel blij dat ik mee was gegaan. Het was in ieder geval beter dan de hele ochtend op de bank hangen… 

De lucht hier is schoon, dat verwacht je misschien ook wel. Toch mis ik de Nederlandse lucht heel erg.. er hangt hier een enorm ‘droge lucht’, dus ik heb al 2,5 week last van bloedneuzen en gehoest 😂🤔 

Nadat we thuis waren aangekomen, heb ik even geluncht. Toen heb ik even een tukkie gedaan, een filmpie gekeken.. de enige die thuis was, was Veronica’s jongste zoon. (degene die niets zegt) en dat is niet het gezelligste gezelschap. Ik voelde me dus niet heel erg schuldig dat ik een film zat te kijken boven. Op een gegeven moment, rond 4 uur, ben ik naar beneden gegaan. Er was nog steeds niemand anders thuis dan die zoon, dus ik besloot maar bij de tv te gaan zitten. Zo zijn er drie uur voorbij gegaan, zonder dat er een ander geluid klonk dan dat van de televisie. En af en toe een boer. Of het geluid van blote voeten die naar de koelkast hopten om eten te pakken en vervolgens weer omkeerden naar de bank. Anyway – mijn prijspuzzel is nu bijna af 😂

Ondertussen kreeg ik honger.. Veronica was niet thuis, het was 7 uur.. en er was wederom niemand die eten aan het maken was. Ik had Veronica gezegd dat ik best eten wilde maken, op voorwaarde dat ze wel spullen achter zou laten waar ik iets mee kon.. daar had ik verder niets meer over gehoord, dus ik ging ook niet zomaar koken.. ik had het bijna opgegeven, toen Nick naar binnen kwam. Hij zei dat Veronica bijna thuis kwam en dat hij ‘fish and chips’ zou maken. Yesss… dacht ik. Dás nou echt lekker. Ik vroeg of ik iets kon doen.. maar dat hoefde niet. En zo bleef ik bij de televisie zitten, met Stitches op schoot en mijn prijspuzzel naast me. En toen was het eten klaar.. Veronica was net thuis.. we konden het pakken en op de bank ploffen.. ik nam een hap.. en werd weer eventjes herinnerd aan de Canadese keukens op boerderijen. Het is niet vers, neen.. het is diepvries. Allemaal. Groente, vis, patat, alles. Nou is patat in diepvries niet zo erg, maar deze wel.. want het was helemaal slap, net als de groente 😂 dus ja.. IK VERLANG NAAR NEDERLANDS VOEDSEL. 

Hierna kwam er nog iemand op de koffie.. het was een meisje van 17 dat op de boerderij komt werken. Ze dronken koffie in de keuken, dus ik dacht.. ik blijf bij Stitches, hey. En zo zat ik nog steeds bij de televisie. Met een strüdel, weliswaar. En gedroogd wapitivlees.  

De rest van de avond bestond uit juichen voor ‘the Olympics’. Veronica belde haar moeder nog even om te vragen of het morgen nog door zou gaan.. ‘als je Rose niet leuk vindt, kun je haar gewoon met de kitten in de garage stoppen, hoor’, zei Veronica aan de telefoon. Oma reageerde: ‘Ik heb buiten een beter plekje om haar te zetten, als ik daar behoefte aan heb’. Ik keek Veronica bedenkelijk, maar met lachende ogen aan en zei: ‘Ik weet nu niet meer of ik nog wel wil gaan’. Veronica hield het geluidsgedeelte van de telefoon tegen zich aan, zodat oma haar niet kon horen en zei: ‘Oma is heel rijk’. 
‘Ik ga morgen’, zei ik snel.  

Daarna ben ik lekker naar bed gegaan.. en toen ben ik lekker gaan slapen. Morgenochtend naar CACHS, daar haalt oma me op. Ik vroeg hoe dan.. toen zei Veronica dat haar moeder nog rijdt. ‘Is dat wel veilig dan?’, was mijn eerste reactie. Ik besefte me ineens hoeveel ik op vaders lijk 😂 Dan hoop ik dat we wel iets leuks te doen hebben.. want Veronica kan me pas om 9:30 PM ophalen. Gelukkig kan ik Nederlands praten als ik dat wil. 

En nu maar hopen dat ik wol kan vinden morgen...