Dag 24: de reis naar huis en heel veel tranen

23 februari/24 februari

Wát een avontuur heb ik achter de rug, zeg.. zoveel meegemaakt, zoveel gezien.. zoveel mensen ontmoet en zoveel genoten.. 

*

10.10 AM 
Ik zit alweer 1.5 uur in het vliegtuig. Het is erg mooi buiten, maar binnen is het koud.. Ik heb vier lagen kleding aan en nog voel ik de kou door mijn lichaam trekken. Waarschijnlijk speelt het feit dat ik me niet echt lekker voel erg mee. Mijn maag is flink rond aan het draaien, net als op de vlucht van New York naar Calgary. 24 dagen geleden is dat alweer.. de tijd gaat snel. Als ik naar buiten kijk, zie ik alleen maar sneeuw. Ik probeer niet teveel aan andere momenten te denken, maar in het nu te leven. Zoals ik me nu voel, mét dit gevoel, wil ik echt niet aankomen in Amsterdam. Ik hoop en ik bid dat mijn gevoel omdraait, als ik zo meteen in het volgende vliegtuig zit naar huis. Ik wil blij zijn om naar huis te gaan. 

*

Wat een nare nacht heb ik achter de rug. Ik heb met geen mogelijkheid kunnen slapen.. 6 uur lang heb ik in mijn bed rond liggen draaien. Af en toe zette ik muziek op, dan deed ik de lichten even aan.. maar als ik dan merkte dat dat niet werkte, probeerde ik weer verder te slapen. Wat was ik blij dat mijn wekker ging om 3.30 AM. In Nederland was het al 11.30 uur. Het gevoel dat ik gisteren had, hield me te veel bezig. Zo graag zou ik dat gevoel niet hebben, maar in plaats daarvan een groot verlangen naar Nederland. Ik zou willen dat de tranen die ik tot nu toe al heb gehad, enkel waren omdat ik NU in Nederland wilde zijn. Dat is niet zo. Mijn tranen zijn ergens anders voor: ik laat mensen achter waar ik een vriendschap mee heb gesloten en waarvan ik weet dat ik ze niet snel meer zal zien. Ik laat iets achter dat me zoveel liefde heeft gegeven.. Canada. 

Toen mijn wekker was gegaan, ging ik snel douchen. Ik had alles al ingepakt, maar gelukkig mocht ik alles uit de badkamer gebruiken wat ik nodig had. Ik wilde eigenlijk niet onder de douche uitkomen, want dat zou betekenen dat ik verder moest gaan. Het liefste had ik stil blijven staan, wat mij betreft zelfs helemaal niet meer verder gegaan.. alleen daar voor de rest mijn leven, enkel om in dit prachtige land te blijven. 
Maar goed, zo werkte het niet. Ik moest er onderuit komen.. Charissa zou nu ook snel wakker worden en zich klaar willen maken. Het was jammer dat ik Peter nu niet meer zou zien.. maar hij was echt te ziek. Ik liet het douchewater stoppen met stromen, kleedde me om, maakte me klaar, pakte mijn spullen en liep naar beneden. Charissa’s moeder kwam nog even gedag zeggen, terwijl ik keek of ik alles bij me had. Charissa maakte een ontbijtje voor me klaar om mee te nemen in de auto, ik nam het fruit mee.. nu was het echt tijd om afscheid te nemen van dit huis. Van deze straat. Van Lacombe. ‘Bye’, fluisterde ik, terwijl ik omringd was door de zwarte lucht van de nacht. Ik keek naar boven, zag hoe mooi de lucht op deze ochtend was.. zoog mijn longen nog een keer vol met de droge vrieslucht en stapte in. Op het aanrecht had ik een briefje gelegd met daarnaast hartjeschocolaatjes:

‘For the second best mum in the world. Thanks again for everything and please show this to my Canadian dad too 😜❤ x Rose’

Dat is hoe ik ze in deze weken heb genoemd. Met erbij iedere keer bij zeggende dat ‘the best mum and dad are in Holland’, ‘just as the best clean mum and dad (schoonouders😂)’ 

De auto trok op in de stilte van de nacht. We reden de straat uit en voor ik het wist, waren we Lacombe uit. Op mijn schoot stond een bordje met mijn toast. Op mijn toast pindakaas en hagelslag. ‘Just to warm you up again for Holland’, zei Charissa. Ik keek haar fronsend aan en zei: ‘Honoust? I have never been cooled down’. Het was gezellig. Ik werd al misselijk bij het idee dat ik Charissa en haar familie hierna gewoon voor een hele lange tijd niet meer ga zien. Ik probeerde er maar niet aan te denken. 

*

10.38 AM
Verschrikkelijke turbulentie. Er wordt omgeroepen dat de riemen omgedaan moeten worden.. getverderrie. Ondanks het feit dat ik denk dat we neer gaan storten, is het best lekker. Net een achtbaan. Het valt denk ik nu niet meer onder de ‘Canadians experiences'; waarschijnlijk al een ‘American experience’. Too bad that I don’t have a tv in here, so that I could see where we fly. 

*

We waren nog maar net vertrokken, toen we langs een Mac Donalds reden. ‘Look at that, we should go for a dinner’, zei Charissa, terwijl ze naar het raam wees. Ze maakte een grapje, maar ik vond het eigenlijk wel een goed idee. ‘You mean, like a Mac Egg?’ Charissa moest lachen en stemde in. ‘We're so spontanious togetter', zei ze. En zo reden we om 5.00 AM de Mac Drive binnen. Eerst probeerden we A&W nog, the home of the Burger family, remember? Maar toen we daar het pad op reden, werden we met een bezem weggejaagd. Ze waren nog niet open. Wie verzint dat nou, je zorgt toch dat je open bent om 5 uur in de ochtend…? 
In de Mac Drive bestelden we twee Mac Eggs, zodat we door konden rijden. Met de Eggs op onze schoot reden we verder naar het vliegveld. Het ging eigenlijk heel goed, tot hij verkeerd viel. Bij ons allebei. Ik had al wel gemerkt dat mijn buik een beetje raar ging doen, maar ja.. ik had er niets van gezegd. Dus toen Charissa ineens zei: ‘I think this is going wrong’, bevestigde ik dat gevoel. We zaten allebei met een omkerende maag in de auto, hopend dat het vanzelf over zou gaan. Eigen schuld? Misschien, maar het was een goed idee, al zeg ik het zelf. 

*

6:52 PM
‘Crap’, zoals de Canadezen zouden zeggen. Turbulentie, net nu ik mijn drankje in mijn hand heb. Klotst zo over de rand op mijn toetsenbord. Maar goed, ik kan nog typen. Zo erg zal het niet zijn.

*

Rond 6:15 AM waren we bij het vliegveld. Charissa stond dubbel geparkeerd, dus ze kon niet mee naar binnen. Ik zou het wel vinden. Ze stapte uit en pakte mijn spullen voor me uit de auto. Ik wilde niet weg, ik wilde omkeren en teruggaan naar CACHS. Helaas; mijn reis zat er echt op. Het was tijd om afscheid te nemen. Op de stoep, in de kou en met mijn boots in de sneeuw, gaf ik haar een hele dikke knuffel. ‘I’ll miss you’, zei ze. ‘Thank you so much for coming’. Ik moest mijn best doen om mijn tranen in te slikken. Mijn tranen maakten plaats voor woorden: ‘We’ll see each other again in a while, somehow’. Ik bedankte haar nogmaals voor alles. Iets wat ik al zo vaak heb gedaan.. maar nog steeds vind ik niet dat het genoeg is voor datgene wat ik heb gekregen. 

Charissa reed weg en ik liep het vliegveld in. Nu eerst naar de toilet. Hoewel ik echt verwachtte dat de Mac Egg er weer uit zou komen, hield ik hem binnen. Of ik daar zo blij mee was, weet ik niet, want het gevoel ging niet echt weg. 

Mijn koffer.. het was tijd om die weg te brengen. Ik nam mentaal afscheid, voor het geval dat hij in het verkeerde vliegtuig zou belanden. Tot nog toe (6:48 PM) weet ik nog steeds niet of mijn koffer in het goede laadruim zit. Er stond ’47 pond’ op het scherm: als je het aan mij vraagt, te zwaar dus. Er werd niets over gezegd.. beter! Ik moet er niet aan denken dat ik mijn popcorn uit mijn koffer had moeten halen. 

Ik ging door de security en moest daar mijn boots, riem en jas uittrekken en al mijn spullen op de band leggen. Toen ik door de scanpaal liep, begon die te piepen. ‘Ja hoor’, zei ik al zuchtend.. en ik wist ook wel waar het aan lag: het was mijn ijzeren armbandje. Ik werd met een speciaal apparaat helemaal onderzocht en gelukkig mocht ik door. Toen kwam het volgende.. Ik moest mijn eigen paspoort controle doen. Dan zul je denken… dat keur je toch gewoon goed?? Maar nee, zo werkte het niet. Je moest je paspoort scannen en je vingerafdrukken geven. Vervolgens kreeg je een lijst met vragen. Beantwoordde je een van de vragen met ‘ja', dan moest je door een extra controle. En zo belandde ik daar dus.. want ik had een van de vragen met ‘ja' beantwoord. Ik dacht nog.. misschien kan ik gewoon ‘nee' indrukken, maar ik was bang dat ze er dan achter zouden komen dat ik had gelogen..  want wat was nou het geval? Een van de vragen was: ‘Ben je op een boerderij geweest en/of heb je fruit geïmporteerd?’ Nou ja, geïmporteerd.. Ik had een banaan bij me, ja. En ik was op een boerderij geweest. En zo moest ik voor het apparaat gaan staan, terwijl er een foto van me werd gemaakt. Een echte criminelenfoto. Zo’n stoere, zo’n lelijke. Zo eentje waarvan ik had gehoopt dat ik hem mocht houden. Er stond op dat ik niet was toegelaten tot het vliegveld.. Ik bedoel.. hoe vet is dat?! Mijn ticket met mijn foto kwam uit het apparaat, ik werd uit de rij getrokken en moest naar een speciale balie. Ze vroegen wat ik hier deed. Gelukkig was het een aardige man. Hij nam mijn ticket in, keek naar de banaan.. en hij liet me door.

*

7.10 PM
Okee, mijn wijntje is een beetje verkeerd gevallen. Hoog in de lucht en dan vergeten dat je vanaf 2.00 PM al niets meer hebt gegeten. Beetje dom is het wel.. alles duizelt 😂 ook weer een ervaring. Ik type ondertussen gewoon vrolijk verder, hoor. 

*

Daar was ik weer, op Calgary. Alsof ik niet weg was geweest na 30 januari.. Ik zocht mijn gate op en ging alvast klaar zitten. Ik pakte de belangrijkste spullen over in mijn extra tasje, zodat ik dat ter beschikking had in het vliegtuig. De wol nam ik zelfs met de hand mee.. zo gauw we mochten boarden, stond ik in de rij. Moeders had nog even bericht.. ‘Zorg dat je op tijd bij de gate bent, he!’ Ja.. Ik weet nu toch wel hoe vliegvelden werken, dacht ik.. Wat denk je? Ik stond in de rij. Op tijd zelfs. Dat het de verkeerde rij was, besteed ik nu maar even geen extra aandacht aan.. 🤐

Uiteindelijk zat ik in het goede vliegtuig. Naast me zat een vrouwtje. Zo gauw ze kon, deed ze haar nachtelijke ooglapjes over haar ogen en haar oordopjes in haar oren. Nee toch, dacht ik.. mijn maag was zo erg aan het draaien, dat ik dacht er op een gegeven moment uit te moeten om de Mac Egg er alsnog uit te gooien. Ik probeerde mijn aandacht maar ergens anders op te focussen.. Dat lukte. Nu gingen mijn gedachten weer naar het ‘naar huis gaan’. Ik kon het niet tegenhouden dat er meerdere dikke tranen over mijn wangen rolden. Mijn laatste minuutjes in Canada, dacht ik.. En hoppakee, daar ging ik weer. We stegen op.. en langzaam maar zeker verdween Canada van de kaart. Chicago was nu de volgende bestemming..  

*

7.47 PM
Avondeten. Ik kreeg ‘barbecue chicken', met sla en een broodje. Het was best lekker.. Toen ik mijn broodje echter open wilde maken, merkte ik echt weer dat ik soms niet de allerslimste ben. 😂 (Nee, het lag niet aan het wijntje. Dat gevoel is al weg.) Het broodje zat in een zakje, maar dat zakje was moeilijk open te krijgen. Ik trok er maar aan.. en ik trok er maar aan… en ineens schoot ‘ie open. Het broodje vloog eruit. Ik heb wel eens overdreven in mijn blogs, dat heb je vast wel begrepen.. maar nu niet. Het broodje vloog twee stoelen verder. Ik schaamde me niet eens. Ik grinnikte alleen maar in mezelf. 😁

*

Chicago: we waren geland! Zo gauw ik contact had met internet, kreeg ik een appje binnen van piraat Hans. Hij had al voor me uitgezocht naar welke gate ik moest! Hoe lief!! Ik hoefde me daar nu in ieder geval niet druk over te maken.. Nou had ik genoeg tijd, dus me echt druk maken, was sowieso niet nodig. Ja.. er was één ding waar ik me druk over maakte. Hoe ik deze 5 uur op het vliegveld door zou komen.. mijn internet was na een half uur alweer afgesloten. Dit werd misschien nog wel erger dan die beruchte maandag 😂 ik heb het hele vliegveld overgelopen, op zoek naar een automaat om geld te halen. Mijn creditcard werkte nog steeds niet, omdat de borg nog niet teruggestort is. Uiterlijk zaterdag, zeiden ze.. Nou, ik ben benieuwd. Ik trok 40 dollar uit de automaat, kocht wat eten en ging op zoek naar internet. Toen ik dat uiteindelijk had gevonden, wilde ik een film gaan kijken. Met mijn spullen onder strak toezicht naast me, wilde ik de film aanzetten. Ik was zo moe! Gelukkig was het kijken naar een film niet nodig: ik heb de rest van de tijd kunnen doden met skypen.. 
Het werd later en later. Ik herinnerde me van de vorige keer in Amerika dat ik opnieuw door de security moest.. dus daar ging ik. Bepakt en bezakt, op naar de security. Ik vroeg waar ik er doorheen moest. De mannetjes keken me raar aan. ‘You're already through it', zeiden ze hard. Okee… in dat geval kon ik nu wel op zoek gaan naar C9. Met mijn loodzware tas op mijn rug liep ik over het vliegveld van Chicago, tot ik het eindelijk gevonden had. Ik pakte twee lege tasjes uit mijn rugzak en begon alles weer over te zetten. En zo ging ik met mijn rugtas en 3 losse tassies naar de boardinghal.. Ik was groep drie, dus ik hoefde niet extreem lang te wachten. Toen ik wilde doorlopen en mijn paspoort en boardingpass liet zien, werd ik wederom tegengehouden. ‘Too many bags', was het enige dat ik te horen kreeg. Ja, dacht ik. Wa’s da nou weer voor achterlijks! Of ik het nou in mijn rugtas heb zitten of in losse tassies.. En zo kon ik alles weer overpakken. Was ik eindelijk een van de eerste die het vliegtuig in mocht, werd ik alsnog een van de laatsten..  tja. De eersten zullen de laatsten zijn, zeggen we dan maar.. 

Ik liep het vliegtuig in, legde al mijn spullen in de kofferbak boven de stoelen en ging zitten. En zie nu.. nu had ik alsnog twee tasjes bij mijn voeten. Lekker puh voor de medewerkers van United Airlines. Tot mijn genoegen zag ik dat er tv’tjes waren, net als op de heenweg. Ik ging zitten en voelde plotseling weer hoe moe ik was.  Er lag een kussen en een deken: was ik even blij dat ik die niet had gekocht op Chicago.. 
De vlucht begon.. althans, eerst vielen alle motoren, lichten en tv’s nog uit. Het was compleet donker in de cabines. Lekker dan.. na een minuut of tien werkte alles weer. We konden vertrekken.. nietecht prettig, zegmaar 😂 het was donker geworden buiten, dus het opstijgen was prachtig. En nu zit ik hier. Nog een paar uurtjes tot Amsterdam. Het lukt me niet om te slapen, ondanks het feit dat ik zo moe ben. 

*

9.03 PM
Om even terug te komen op dat wat ik eerder schreef.. het gevoel is grotendeels weg. Toen ik iedereen vanmiddag sprak via Skype, besefte ik me dat ik niet alleen iets achterlaat. Ik kan van geluk spreken met de liefde waarmee ik in Nederland weer word opgewacht. Ik zeg niet dat ik me de komende dagen niet rot zal voelen, want dat weet ik haast wel zeker. Ik zeg wel dat dat rotte gevoel zeker te weten snel zal verdwijnen, doordat me in Nederland net zoveel moois te wachten staat als ‘everywhere else’.. 

Zoals Marco zingt: 

Het is niet heel groot, maar ik heb niet meer nodig dan dit, de plek die ik ken. 
Hier laad ik op, een plaats om te rusten, ja hier kan ik zijn wie ik ben. 
Oh, wat is het fijn om weer thuis te zijn. 
Nog veel mooier dan de mooiste reis..

Ik voel het gelijk, de geborgenheid. 
Ik ben nergens zo veilig als in mijn eigen kleine stukje paradijs. 
Wat is er groots aan bergen en dalen, aan land oceaan en de lucht? 
Ik kijk om me heen, ik haal heel diep adem en toch wil ik steeds weer terug.

Oh, wat is het fijn om weer thuis te zijn. 
Nog veel mooier dan de mooiste reis.. 
Ik voel het gelijk, de herkenbaarheid. 
Ik ben nergens zo veilig als in mijn eigen kleine stukje paradijs. 

Elke keer wanneer ik wegga, kijk ik even achterom,.
En sta ik stil bij wat er schuilgaat, achter het raam bij het balkon.
Alles wat mijn hart zo lief is, waar het allemaal om draait,
Wat mij het beste zal omschrijven, als al het andere overwaait. 

Het gevoel dat ik hier thuis hoor, ik neem het altijd met me mee.
Door wat me opwacht als ik terugkeer, ben ik nergens echt alleen.
Ik herken de velden en de wegen, de route met mijn ogen dicht,
Ik weet dat het niet ver meer is. 

(…)      

Oh wat is het fijn om weer thuis te zijn… 

- Marco Borsato, Thuis

*

De vlucht duurde lang.. er was geen mogelijkheid om te slapen: weinig beenruimte en geen lekkere slaapplek waren daar de schuldigen voor. Wat verlangde ik naar mijn bedje.. voor mijn gevoel was het nog vroeg in de avond. In werkelijkheid was het al diep in de nacht… in Nederland lag iedereen nog op één oor. We vlogen boven de zee toen er weer kneiter harde turbulentie was. In een periode van een half uur, moesten de gordels drie keer opnieuw worden vastgemaakt. Als ik uit het raampje keek, zag ik niets meer dan mijn eigen reflectie. Nou, ik kan je vertellen.. daar  werd ik op dat moment niet echt gelukkig van. Wallen tot aan mijn tenen en piekhaar tot en met. Paps, mams, Sarah en Gerben? Die zullen me op Schiphol vast niet meer herkennen… 

*

9.23 PM (04.23 AM in Nederland)
Door mijn oortjes klinkt hard ‘Behold the Lord’, van Paul Wilbur.

  
Our God is with us. Messiah Immanuel, Lion to Juda. 
Lift up your voice and declare the glory of our King.  
Behold the Lord. God is our salvation. 
In Him we trust, and will not be afraid. 
We will give thanks, sing among the nations. 
Forever behold the Lord, behold the Lord, behold the Lord.

Ik ben zo dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Ik ga mijn best doen om niet al te veel in het gemis te blijven hangen, maar vooral blij te zijn voor wat me weer te wachten staat! ‘In Him I trust, and will not be afraid’. Als ik dit nu van Hem heb ontvangen, kan ik alleen maar wachten op datgene wat Hij nog meer voor mij in petto heeft. 

Ik luister zoveel nummers op deze vlucht, en er zijn er heel veel die me precies het juiste lijken te vertellen. 

‘Something tells me to turn around 
But if I do, this won’t be found’

‘Adem in, adem uit. Laat de wind langs je lichaam glijden. 
Denk niet na, maar besluit.. dat je je door je eigen kracht laat leiden.
Naar een nieuw begin. Stap er nu maar in.'

*

Op een gegeven moment voelde ik me weer een heel stuk beroerder worden. Degene naast me was aan het slapen, maar ik hield het niet meer. Het voelde echt alsof ik ieder moment kon gaan overgeven. Ik tikte de man aan en spurtte naar het toilet. Maar toen ik erboven hing, kwam er niks. ‘Crap', kon ik er nog net uit krijgen. Ik was door en door koud, had enorme hoofdpijn.. Ik kon hier echt helemaal niks mee. Niet nu. Ik liep het toilet uit en vertelde aan een van de crewleden wat er aan de hand was, en vroeg of ze me er mee kon helpen. Ik dacht, ik kan wel terug op mijn plaats gaan zitten, maar dan moet ik er zo meteen weer uit. Ze had wel iets, zei ze en ze vroeg of ik het wilde proberen. Ik voelde me nu zo beroerd, dat ik het direct naar binnen klokte. Daarna ben ik weer gaan zitten. Twee beroerde uren volgden. Ook al had ik 4 lagen truien aan, twee broeken en drie paar sokken, ik kreeg het echt niet warm. 

*

12.01 AM
Ik kijk naar buiten. De lucht is volledig zwart, met een enorme sterrenhemel. Prachtig. Van de zee zie ik niets.. Ik geloof haast niet dat we de goede kant op vliegen. Dán au ik echt flippen; al geef je me een miljoen, ik keer niet om nu ik bijna in Amsterdam ben 😂 nóg 8 uur vliegen? Ik moet er niet aan dénken. 

*

12.30 AM
De lichten zijn weer aan. Het voelt als het holst van de nacht. De zon komt echter langzaam op…

*

08.51 uur, Nederlandse tijd
Ik ben geland… nog even, dan zie ik iedereen weer. We moeten nu nog 20 minuten wachten tot we toegang hebben tot de gate. Dan snel mijn bagage halen.. En dan zit het er echt, echt op. Ik ben echt heel erg moe; 40 uur niet geslapen… en normaal lag ik nu in bed. In Canada is het nu 12.54 AM..

*

Ik was blij om iedereen weer te zien. Het is raar om weer thuis te zijn, maar het is goed zo...

Het was een geweldige ervaring. Ik ben blij dat ik mijn blog iedere dag trouw heb geschreven; als ik Canada mis, kan ik het altijd nog terug lezen.. dan ben ik gewoon weer een beetje, soort van, terug in mijn avontuur. Bedankt voor het lezen en supporten.. Ik vond het hartstikke leuk! 

Tot snel 😁

Liefs,

Rose 🥀