Dag 22: op pad met crazy oma en eindelijk pulled pork

21 februari 2018 - Lacombe, Canada

21 februari

Vanochtend moest ik redelijk vroeg opstaan. Om 7.45 ging mijn wekker, want om 9 uur moesten we weg. Veronica was al weggegaan, omdat ze naar een boerderij moest. Ze zou op tijd terug zijn. Ik stond op, maakte me klaar. Ik vond het heerlijk om weer naar CACHS te gaan.. 

Om 9.15 AM was Veronica terug. We konden meteen gaan, dus ik pakte mijn spullen en liep naar de auto. De honden sprongen tegen me aan en liepen in mijn weg; ik geniet er nog maar even van. Nog even voordat ik ze niet meer om me heen heb... 

We reden richting CACHS. Vanaf Charissa's huis was het vijf minuten lopen, maar vanaf de boerderij was het een half uur rijden. Toen we er eenmaal waren, voelde ik weer hoe gelukkig ik was geweest in de week dat ik daar mocht zijn. 

We liepen naar binnen, toen ik hard hoorde: 'Rose is back!' In de hal stond het vrouwtje van de balie, Ann. Ik voelde me direct weer heel erg welkom, binnen de vele, met bijbeltekst bedrukte, muren van CACHS. Als vanzelf liep ik naar het kunstlokaal. Ik deed de deur open en zei opgewekt: 'Hey there!' Charissa draaide zich om en was net zo opgewekt. Ze gaf me een dikke knuffel, liet al haar spullen liggen en vroeg me meteen het hemd van het lijf. We hadden elkaar na die korte tijd een hoop te vertellen. Het was heerlijk om weer terug te zijn, nu echt voor de laatste keer. Ik liep de docentenkamer in met achter mij aan lopend Charissa, zag Veronica weer en binnen de kortste keren had ik weer de grootste lach op mijn gezicht. Wat een fijne 'werkplek' wel niet met je kan doen... 

Even over tienen kwam oma binnen. 'Hey oma', zei ik hard door de hal. Charissa moest hard lachen, omdat ik haar oma noemde. Oma wil dat graag, en ik vind het eigenlijk ook wel grappig 😅 

Ik zei iedereen gedag, nam geestelijk echt definitief afscheid van CACHS en stapte bij oma in de auto. Het was een enórme bak, waarvan ik haast niet snapte dat die in een parkeervak paste. Oma vroeg waar we eerst heen gingen, dus ik zei 'Crafty Lady'. Met nog maar 46 uur te gaan, leek het een race tegen de klok te worden om wol te vinden. 'Mijn reis is voor niets geweest als ik geen wol heb', zei ik tegen oma. En zo gingen we op pad.. een kwieke 80-jarige achter het stuur, een jonge rot op de bijrijdersstoel.. genietend van haar laatste uurtjes Canada. Soms was ik in gedachten al in Nederland, dan gaf ik mezelf een klap in mijn gezicht om die gedachten uit te wissen. 'Niet nu', zei ik dan tegen mezelf. 'Je bent in Canada, geniet er van.'

Toen we 'Crafty Lady' inkwamen, vroeg ik naar het soort wol dat ik moest hebben. Helaas.. ze verkochten het niet. Ze hadden wel iets dat in de buurt kwam, maar ja.. ik probeerde moeders te bereiken, maar dat was me nog een klus. Uiteindelijk besloot ik maar vast geld te gaan halen, toen ik terug werd gebeld. Ik miste het belletje natuurlijk weer...

Uiteindelijk had ik mamsie duidelijk in beeld, zodat ik alle soorten wol duidelijk kon laten zien. Moeders koos er een... ik hing op en wilde afrekenen.. toen ik erachter kwam dat ik niet goed had gekeken. Deze wol zou in totaal 200 dollar zijn. Ja... das te gek. Ik berichtte mams en had het geluk dat ze nog thuis was; ik heb gelukkig wol gevonden. Da's weer een project dat is afgesloten, hey. Ik betaalde, maar ze moesten alle wol nog in bolletjes weven. Het duurde best lang, dus oma vroeg of ik zin had in een bakkie koffie. En zo gingen we, glibberend over de gladde stenen, opweg naar een Italiaans stekkie. Ik kreeg een koppie thee van oma, oma nam een bakkie koffie en een gebakkie... wat ze met me wilde delen. Ik vertelde dat we wel Nederlands konden praten. Oma vond het prima. Ik denk dat er het drie zinnen hebben volgehouden. Niet omdat oma het niet volhield, nee.. omdat ik iedere keer  automatisch op Engels overging 😂

Na het koppie koffie gingen we terug. Ik haalde de wol op, bedankte ze hartelijk.. en we konden door. We moesten zoveel winkels bezoeken, dat we de hele dag weg zijn geweest. Eerst kwamen we in de grote tweedehandswinkel waar oma werkt. Oma dropte me daar af, want ze moest zelf snel naar een afspraak van 'weightwatchers'. Ja, oma let goed op haar gewicht. Ze zou een half uurtje weg zijn, maar ik zou me vast wel vermaken. Ik liep wat rond, sprak een aantal mensen... kocht nog iets kei leuks 😂 en toen was oma alweer terug. Ze wilde me de werkplaats laten zien. Ik heb me in totaal 6 keer voorgesteld aan mensjes daar. En iedere keer dat ik uiteindelijk zei dat ik uit Nederland kwam, werd ik met grote ogen aangekeken. 'But...', begonnen ze dan. 'You don't have an accent? You sound Canadian'. 😂 het enige wat ik kon zeggen...? 'Glad to hear that, hey!' 

We gingen verder... we zijn bij een hele grote winkel geweest waar je zonder een bepaald pasje niet naar binnen kwam. Ik was dus eigenlijk illegaal. Oma was me iedere keer kwijt. Op iedere hoek van een winkelpad stond een kraampje met proeverijen. Op een gegeven moment wist ze wel waar ze me moest zoeken 😂 het was een soort Ikea, maar dan met kleding, voedsel, meubulair etc.. zonder bonnetje mocht je de winkel niet uit en.... oma was haar bonnetje kwijt. Gelukkig vond ze hem na tien minuten in haar zak. 

Toen wilde oma me meenemen uit lunchen. We gingen naar Tim Hortons, een typisch Canadese plaats, waar ik parmezaan tomatensoep kreeg met een cheese cream tosti. Het was erg lekker en erg lief. Oma is as crazy as a door. Precies mijn type dus 😂

We kwamen vervolgens nog in een grote winkel, waar ik echt iets wilde vinden om mee te nemen. Gewoon, ik wist dat er daar iets leuks te vinden was 😂 oma stond in een van de paden, pakte een grote verenslinger uit het schap, hing die om zich heen en riep dansend: 'You should buy this and wear it when you meet your boyfriend again, he will like you for sure then'. Ik moest heel hard lachen en zei: 'I'm not so sure about that. But, all the feathers came of that thing..' Oma stopte met dansen, keek naar beneden en hing zo snel als ze kon de slinger terug. 'Schiet op', siste ze. 'Wegwezen, dan weten ze niet dat wij het hebben gedaan'. 

Vervolgens kwamen we in een hele grote dierenwinkel. Ik zocht nog wat dingetjes en oma heeft net een kitten gekocht, dus ze had wat spullen nodig. Op een gegeven moment vroeg ze aan een van de medewerkers: 'Bent u gespecialiseerd in katten?' Ik keek naar haar naambordje en las haar naam. 'She is', siste ik in oma haar oor. 'Her name is KATHY'. Oma begon zo hard te lachen, dat onze Kathy in kwestie zich enigszins ongemakkelijk voelde. Sorry. Maar het is hetzelfde als wanneetnik bij de Burger King zou gaan werken.. 😳

We zijn in totaal bij heel veel winkels geweest... ik vond heel veel dat ik nodig had, maar nu.. nu twijfel ik of ik het wel allemaal mee kan nemen 😂 voor me liggen nu drie tasjes met gekochte spullen. Dat wordt proppen morgen. 

Er was nog één ding dat ik echt moest hebben. Apple cider tea. Oma wist waar we heen moesten.. we kwamen in een schattig winkeltje waar je thee kon scheppen. Verse thee, maat ook zakjes thee. Ik zag al snel waar de apple cider thee stond.. dus ik pakte het uit het schap en liep naar de kassa. Ik legde al mijn laatste kleingeld op de toonbank en vroeg of het genoeg was. Het antwoord..? 'Nee, je hebt nog 2 dollar nodig'. Over mijn schouder werd 2 dollar gegooid. Ik keek om en zag een oud vrouwtje staan. Stamelend zei ik: 'You don't have to do that'. Ik kon best met mijn pas betalen... 'Daar ben ik een oma voor', zei ze. En zo volgde er met de beide vrouwtjes een nieuw gesprek. Oma was nog steeds zakjes thee aan het scheppen... dat ga ik het meeste missen. Zoveel mensen ontmoeten, zoveel nieuwe dingen leren.. zoveel leuke, onverwachte gesprekken hebben.

Het was inmiddels 5 uur, dus we moesten echt naar huis. We moesten nog 25 minuten rijden. Oma zette klassieke muziek op. 'That is poopmusic', zei ik. Oma moest lachen en zei dat ze daar rustig van werd. Ik vroeg of ik mijn telefoon met de bluetooth mocht verbinden, maar oma had geen idee hoe dat werkte. Ik kon het wel uitvinden. Iedere keer dat ik op 'verbinden' klikte, stond er op het scherm dat de auto eerst stil moest staan, voordat ik muziek aan kon zetten. Na drie pogingen bij e rode stoplichten, lukte het gelukkig. Ik zette de muziek aan, het eerste liedje was er een van Katy Perry. Rise. My favorite. Oma zat te swingen. 

Toen we terugkwamen, begon oma snel met het eten. Ze zette een pot apple cider thee en de tv ging aan op The Olympics. Kitty, of officieel 'Penellopy', rende als een gek door het huis. Dit huis is nog groter dan dat van Veronica. Het staat in de middle of nowhere, midden tussen de bomen. Om de dag voert ze de herten... 

Oma hield niet van de thee. Dat maakte niet uit, ik vind het heerlijk. 

Om 6.00 PM was het eten klaar. Oma had heerlijke pulled pork gemaakt. Halverwege belde er een vriendin. 'I'm eating with a friend now', zei oma. 'No, I'll call you back tomorrow. Then I can talk about Rose, when she is not around. Bye.' Oma had me de hele dag aan iedereen voorgesteld als 'haar friend uit Holland'. 

Na het eten kreeg ik nog een heerlijk toetje en toen hebben we op de bank gezeten tot Veronica me op kwam halen. Penellopy lag uitgeteld op oma's schoot, ik lag lekker op de bank. Rond 9.30 PM heeft Veronica me opgehaald en toen zijn we teruggegaan. 

Over 48 uur ben ik bijna in Amsterdam. Nog ff genieten...

2 Reacties

  1. Marja vd Boomgaard:
    22 februari 2018
    Dat was dus een leuke dag met oma. Bepaald geen saai ouwetje. 😜. Geniet nog even heel hard en daarna een goede reis naar huis.
  2. Monique Burger:
    22 februari 2018
    Wat een lieve oma! Lijkt een beetje op de mijne...
    Heb je haar adres? Een kaart uit Holland zal ze zeker waarderen denk ik.
    Geniet van de laatste momenten... En mocht ik je niet meer spreken... Een hele veilige en goede reis toegewenst...
    Tot zaterdag...
    Hug from mummy...