Een overdenking in de Startbucks

3 februari

Mijn zaterdag begon al om 5:30 AM. Gisteravond was ik vroeg gaan slapen, ‘cause ‘I really felt pooped’. Mijn ochtend begon met ‘cereal’, rooibosthee en Minion hagelslag. Wat Minions betreft is het hier een paradijs, want overal zijn Minions 😂😍 Charissa’s vader had alvast de auto gestart. Het was gevoelstemperatuur -26 en het sneeuwde hard, dus in Nederland zou niemand de weg meer op gaan.. Hier is het normaal om gewoon te doen wat je altijd doet, anders kom je 6 maanden je huis niet uit.. 

Om 6:45 AM vertrokken we naar Edmonton. Charissa moest daar een dag naar school, dus ze zou mij afzetten bij the Mall. Onderweg spraken we over van alles en nog wat. Charissa en ik zijn in veel opzichten hetzelfde, wat maakt dat we over veel dingen goed kunnen praten. Ze is 29, maar het leeftijdsverschil is niet te merken. Waar we onder andere hetzelfde in zijn, is ons verlangen naar het ontdekken van de rest van de wereld. Voordat ik vertrok, had ik gezegd dat ik verwachtte dat ik tijdens deze reis veel over mijzelf zou gaan leren. Die verwachting komt uit. Hoe gek het ook is.. het is alsof ik iedere dag een beetje meer in mijn eigen hart kan kijken. Alsof ik steeds dichter bij mijzelf kom te staan. Alsof mijn gedachten, die in mijn voorstelling altijd van een afstand staan te kijken naar wat ik doe, steeds een stapje dichter bij mijn het diepste van mijn ziel komen.

Ik ben blij met hoe ik mijn leven leef, laat dat alsjeblieft duidelijk zijn. Ik ben tevreden met wat ik doe, met de keuzes die ik maak. Ik ben blij dat ik de kracht heb om door te zetten als dat nodig is.. dat ik voor de volle 100% voor datgene ga wat ik wil bereiken. Toch is er om een of andere reden altijd iets dat aan het knagen is van binnen. Iets waarvan ik tot nog toe niet echt wist wat het was en wat ik met geen mogelijkheid kon ontdekken met alles om mij heen in Nederland. 

Ik ben gelukkig, echt. Maar om de een of andere reden.. is er iets dat mij vertelt dat er nog iets anders is dat mij gelukkiger zou maken. En wat dat was.. ik had werkelijk geen idee. Het lukte me niet om dat uit te vinden in het leven dat ik normaal leid. Alles is hetzelfde, week in week uit. Mijn routines zijn gewoon mijn routines. Natuurlijk maak ik iedere week wel andere dingen mee, maar toch. Ik denk dat je dat pas echt begrijpt als je het zelf ook voelt – zoals Charissa. In de auto hebben we anderhalf uur gepraat over wat we voelden, want ook zij wist niet waar  dat gevoel vandaan kwam. Tussen de sneeuwstormen door, leken onze harten meer en meer voor onszelf te worden geopend. Alsof ik in de verte mijn eigen hart steeds een stukje dichterbij zag komen.

Al die tijd probeer ik voor mezelf al uit te vinden wat er aan de hand is. Wat is het, vroeg ik me af, dat mij dat laatste beetje geluk zou geven? Want naast het feit dat ik ontzettend gelukkig ben met God, met mijn ouders en zussen, mijn vriendinnen, met Gerben, mijn schoonouders en zwagers.. is er iets dat ontbreekt. Iets waarvan ik weet dat het mij op een of andere manier vast blijft houden, waardoor ik als het ware door de zwaartekracht op grondniveau blijf hangen. Iets wat mij ervan weerhoudt op te stijgen naar dat level waar ik eigenlijk wil zijn.

‘I feel like I’m trapped’, zei Charissa plotseling. ‘Trapped in my routines, in what I do’. En terwijl ze dat zei, dacht ik: dat is het. Ik voel me benauwd, een soort van ‘gevangen’ in mijn dagelijkse routines. Niet dat ik mij ‘gevangen’ voel in het leven dat ik leid, want ik geniet erg van alles en iedereen.. maar alles is altijd hetzelfde. Niets verandert voor mij. Week in week uit sta ik op, doe ik hetzelfde als de week daarvoor.. en met welk doel? Het doel is de zomervakantie, het schooljaar doorkomen, mijn studiepunten halen. Zodat je door kunt naar het volgende jaar, om enkel weer hetzelfde door te maken. Als einddoel natuurlijk het diploma waar ik echt voor wil gaan, dat besef ik me goed, maar toch.. 

Toen ik laatst aan papa en mama vroeg hoe ze het nu eigenlijk vonden dat ik zo ver weg zou gaan, zeiden ze: ‘We gunnen het je heel erg en we zijn blij voor jou dat je gaat.. maar het is een vervelend idee dat we niet naar je toe kunnen komen als er iets is’. Ik begreep dat, accepteerde dat.. en was en ben heel erg dankbaar dat ze mij wel hebben laten gaan. Want ook al vinden zij het heel normaal.. ze hadden heel makkelijk kunnen zeggen dat ze mij thuis wilden houden. Veilig in Zoetermeer. Nu ben ik kwetsbaar, er kunnen dingen gebeuren die zij niet in de hand hebben.. en toch lieten zij mij gaan. Daar ben ik ze echt heel erg dankbaar voor, meer dan zij zich ooit zullen beseffen.. want ik ben niet alleen gegaan.. God ging en gaat nog steeds met mij mee. 

En eerlijk? Ik ben heel erg blij dat ik nu niet de mogelijkheid heb om het vliegtuig te pakken en naar huis te gaan. Ik ben blij dat ik hier de ruimte heb om mijzelf te leren kennen, om erachter te komen wat er voor gaat zorgen dat ik dat laatste beetje geluk ook kan vinden. Ik ben blij dat ik hier op niemand terug kan vallen: ik moet het zelf uitzoeken. Ik leer hier hoe ik op mijzelf kan gaan vertrouwen. 

*

9:17 AM
In mijn koptelefoon staat hard het nummer ‘What now’ aan: 

‘I've been ignoring this big lump in my throat
I shouldn't be crying
Tears were for the weaker days
I'm stronger now, or so I say
But something's missing

Whatever it is
It feels like it's laughing at me through the glass of a two-sided mirror
Whatever it is
It's just laughing at me
And I just wanna scream

What now?
I just can't figure it out
What now?
I guess I'll just wait it out

Dit is een perfecte weergave van wat ik zojuist heb beschreven en van wat ik voel. I surely feel like I can cry, but I won’t. Ik hef mijn hoofd op, dank God dat hij verder met mij mee gaat, haal diep adem, loop de Starbucks uit en geniet van mijn dag. Mijn dag in Edmonton, met een gevoelstemperatuur van -26.