Dag 4: een dagje in Edmonton

3 februari

Vandaag was een bijzondere dag waarin veel gebeurd is. Vanochtend heeft Charissa mij op haar weg naar school afgezet bij Starbucks, waar ik tot 10 uur gezeten heb. 

*

9:05 AM
Er komt een man de Starbucks binnen. Het is precies zo’n man als je in Kleine Huis op de Prairie altijd ziet. Een grote dierenmuts op zijn hoofd, een dikke pelsjas aan en een grote tas aan zijn arm. Nog net geen stok in zijn hand. In eerste instantie een engnek, zeker als hij mijn richting op komt lopen, maar hij zegt vriendelijk gedag en gaat zitten. Het is hier binnen te koud om je jas uit te trekken: het voelt alsof de kou door de muren trekt. 

*

Toen the Mall open was, heb ik Starbucks verlaten. Het scheen maar een klein stukje lopen te zijn, dus ik dacht.. ‘hey’, zoals de Canadezen zeggen.. dat kan ik wel zonder handschoenen. Wel.. allereerst was Edmonton bedekt onder een hele dikke laag sneeuw, die steeds dikker werd.. ten tweede was het gevoelstemperatuur -26. Tien seconden nadat ik buiten was, waren mijn handen al helemaal bevroren. 

De verkeerslichten in Canada zijn heel erg ‘old fashion’.. schattig, maar lastig te begrijpen in de sneeuw. Zeker als je moet oversteken.. daarnaast was er met geen mogelijkheid te zien wat er stoep was, wat snelweg, wat parkeerplaats, etc.. dus ja.. dan kom je er op een gegeven moment achter dat je per ongeluk op de weg loopt.. en moet je rennen naar de parkeerplaats. Maar rennen in de sneeuw.. is ook geen pretje 😂 in de kou, stijve voetjes, door de sneeuw.. het belangrijkste is dat ik het haalde zonder te vallen. Maar ik leek wel echt op zo’n toerist. 

Daarnaast was ik aan het zoeken naar een groot gebouw met ‘the Mall’.. want Charissa had het wel uitgelegd.. maar iedereen die mij kent, weet dat ik de ergste routeonthouder ben in de hele wereld. Zeker in Nederland.. dus helemaal in Canada. Dus ik zoeken.. en zoeken.. mijn brillenglazen besloegen van de sneeuw.. sneeuw met snelheden van wel 45 km/h.. met mijn bevroren handen.. vingers.. probeerde ik me een weg te banen door de sneeuw.. op weg naar the Mall.. op weg naar de wifi.

Uiteindelijk besloot ik het maar gewoon te vragen. ‘Around the corner’, zei de Canadese vrouw met een sjekkie uit d’r bekkie. Ik was blij dat ik het eindelijk had gevonden! En toen kon ik het niet laten om eerst even met wifi te connecten.. 

Ik ben maar gewoon gaan lopen. Het was zo groot, zo enorm, dat ik onmogelijk volgens een bepaalde route kon gaan lopen. Zover als ik kon kijken waren winkels, dure winkels.. maar wel mooie en leuke winkels. Als eerste ging ik de parfumerie in. Ik was even vergeten dat de winkelbediendes hier in Canada direct naar je toe komen met de vraag ‘Hi, how are you today? How can I help you?’ Ik ben niet zo goed in afwijzen.. dus toen ze vroeg of ik wat van de nieuwe geuren wilde ruiken, bedankte ik haar vriendelijk voor haar hulp. Toen ze me daarna aankeek met oogjes, glunderend van de verkoop.. met de brandende vraag of ik het wilde kopen.. vroeg ik haar of ik de ‘samples’ mee kon nemen, en ben toen ze even niet keek heel snel de winkel uitgelopen. 

Vervolgens kwam ik in een winkel waar ze verse thee verkochten. Ik wilde écht wat meenemen, een typisch Canadese thee. Maar ja.. ik kon nog niet eens rustig kijken, of ze stonden al naast me.. ‘Can I help you?’ Ik vertelde waar ik naar op zoek was. Ze liet me het een en ander zien en ik was echt oprecht geïnteresseerd.. totdat ik heel klein, onderaan de sticker, de prijs zag. 55 dollar voor 100 gram thee. Ik probeerde mijn gezicht in plooi te houden.. nog steeds geïnteresseerd te kijken. Ondertussen schoof ik onopmerkelijk steeds iets dichter naar de uitgang toe. ‘Yeah’, zei ik. ‘I think I will call my sister.. if she wants this. She is really a tealover, you know. I don't, I only drink coffee. Be right back.’ En daar ging ik. Weg, zonder ooit nog terug te keren. Ik ben gewoon niet zo goed in afwijzen.. ik wil ze niet teleurstellen als ze er zoveel tijd in hebben gestoken om mij te informeren.  

Toch, toen ik de winkel uit was, dacht ik: er moet iets veranderen. De volgende keer bedank je gewoon vriendelijk en loop je weg. Zonder smoes. Ik maakte met mijzelf de afspraak en ging naar het Galaxypark. Een attractiepark in een winkelcentrum, like.. how cool?! Het was groot en mooi.. je kon een dagkaart kopen of een los ritje.. maar de ritjes waren onmenselijk duur en dan moest ik mijn tas in een kluisje stoppen. Die paste er niet in, dus het ging al over. 😝 Niet erg, er was nog genoeg leuks te doen.. toch? 

Ik besloot naar het waterpark te gaan. Een paar gangen in, een paar gangen uit, en daar was het: een waterpark, in hetzelfde winkelcentrum als het attractiepark. Het was HUGE, maar vooral heel erg mooi. Er was een ingebouwd strand en allemaal waterattracties. Maar goed, ik kon niet nat worden.. dus het was tijd voor het volgende onderdeel: the Icepalace. 

Op de bordjes stond dat ik naar beneden moest. Ik nam de roltrap naar beneden.. zag daar een bordje waarop stond dat ik naar links moest.. ging naar links.. zag daar een bordje dat ik naar rechts moest.. ging naar rechts.. moest naar boven.. en ik was weer bij het beginpunt. Dat ijspaleis heb ik tot op de dag van vandaag (toevallig ook de dag dat ik heb gezocht) niet kunnen vinden. 

Om even terug te komen op de afspraak die ik met mezelf maakte: die volgende keer bleek bij de lunch te zijn. Dat was ook iets raars, trouwens.. Iedere keer als ik aan de overkant van de lunchplaats stond, zag ik het naambordje hangen.. maar als ik het halve rondje naar de lunchplaats toe had gelopen, was de lunchplaats weg. Na het rondje drie keer te hebben gelopen en er haast van overtuigd te zijn dat Edmonton een spookstad was, kwam ik erachter dat er een geheime muur was. Of nouja.. geheime muur. Er hing opzich wel een groot bord naast. ‘Lunchroom in here’, stond erop. Of zoiets.  

Toen ik had besteld, liep ik naar de plek waar ik mijn eten op kon halen. Ik kreeg een tasje met mijn eten erin, soep en een broodje.. maar ik had ook een ijskoffie besteld. (Ja, in die kou. Ik ga gewoon voor ‘the full Canadian experience’.) En wat stond er op de toonbank..? Hot chocolato. ‘Rose’, zei ik tegen mezelf.. ‘Je gaat er iets van zeggen.’ Ik probeerde nog tegen te sputteren, maar ik gaf mezelf een klap in mijn gezicht (bij gebrek aan iemand anders om dat te doen) en zei: ‘Nee. Je hebt ijskoffie besteld en je gaat ijskoffie krijgen.’ Dus ik, vol zelfvertrouwen, naar de medewerker terug. ‘Sorry’, zei ik.. ‘Ik heb ijskoffie besteld, dus waarom krijg ik dan warme chocolademelk? Ik heb ijskoffie besteld en ik wíl ijskoffie.’ En toen kwam de aap uit de mouw.. ‘Yeah’, zei ze.. ‘Okay. Maar dat is niet jouw drankje. Ik ben nog bezig met je ijskoffie. De chocolademelk was voor iemand anders.’ En toen ik naar links keek.. was er iemand hard op zoek naar zijn warme chocolademelk. ‘Dat deed je goed’, complimenteerde ik mezelf sarcastisch. ‘Volgende keer weer, though?’ Ik probeerde maar niet te letten op mijn rood aangelopen wangen.  

Ondertussen was het tijd geworden om naar uitgang 55 te gaan, waar Charissa’s tante mij op zou halen. Ik zoeken en zoeken, maar nergens stonden bordjes met de uitgangen erbij.. dus ik naar een van de beveiligers daar om te vragen waar ik heen moest.. uiteindelijk een vage beschrijving gekregen. Ik had nog 8 minuten om de hele Mall door te lopen. But hey, I did it and I found it on time. Terwijl ik mijn toque (muts), sjaal en handschoenen aandeed, liep ik naar buiten. Sneeuw tot aan mijn knieën. Sneeuw in mijn gezicht. Overal sneeuw. Ik keek rond of ik ergens iemand zag die ‘aunty’ zou kunnen zijn, toen ik iemand achter me enthousiast hoorde roepen: ‘Are you Rose?’ Ik draaide me om en wilde haar een hand geven.. dit was zo’n awkward ‘ik weet niet wat ik moet doen’ momentje, wat je wel eens in een filmpje op Facebook voorbij ziet komen. Ík stak mijn hand uit, zíj gaf een knuffel. Dat is dus typisch Canadees. Ze was heel aardig, dat wel.. zij en haar man waren me op komen halen om naar de bowlingbaan te gaan. Toen ik ze daar hartelijk voor bedankte, zeiden ze dat het echt geen probleem waren, dat ze blij waren om me eindelijk te ontmoeten. We moesten nog een uur rijden naar waar we moesten zijn.. toen ik halverwege vertelde dat ik best verlegen ben, geloofden ze het niet. De manier waarop je verwelkomd wordt, is tekenend voor de manier waarop je je gedraagt. Ik ben heel erg open in het bijzijn van de Canadezen die ik ontmoet, merk ik. 

Toen we bij de bowlingbaan aankwamen, waren daar al drie mensen. In totaal kwamen er zestien mensen, allemaal familie van Charissa. Charissa zelf was er niet, omdat haar school tot 4:00 PM duurde. Van tevoren stresste ik hem even: ik kende echt helemaal niemand. Ja, de ouders van Charissa.. maar dat waren ook de enigen. Maar vanaf het moment dat het bowlen begon, merkte ik dat er niets was om gestrest voor te zijn. Ze waren allemaal zo gezellig en enthousiast.. we speelden ook 5-pin bowling , heel apart. Ze wilden voor de rest dat ik me ook onderdeel van de familie voelde. Nou, dat deed ik. Echt. Halverwege liepen ze allemaal met rare dingen op hun hoofd rond. Als er iemand een strike had, gingen ze dansen. Ze zijn gek. Totally crazy. I love it. 

Na het bowlen was ik echt heel erg moe. Ik heb de afgelopen dagen zoveel gedaan, dat ik waarschijnlijk niet eens echt tijd heb gehad voor mijn jetlag. Ik merkte vandaag dat ik halverwege de dag toe was aan mijn bed, terwijl het nog maar middag was. Toch ben ik maar niet gaan ‘nappen’, ook al mocht dat wel. Ik had gewoon op bed mogen gaan liggen daar, ook al was ik nog nooit eerder in dat huis geweest. Ik denk alleen dat het beter is om gewoon alleen ’s nachts te slapen, om echt aan het ritme te wennen. 

Ik werd in ieder geval warm onthaald in het huis. Het was het huis van Charissa’s oom. ‘’Act like you’re home’’, zei hij. Het was weer zo’n heerlijk, gezellig, Canadees huis. Groot en gezellig. Wat ik echt geweldig vind hier, is dat ze de woonkamer gescheiden hebben van de kamer met de televisie. In de woonkamer staan de stoelen en banken in een cirkeltje. Canadezen praten veel met elkaar. Ik denk dat het daar in Nederland in sommige gevallen een beetje aan schort, als ik het vergelijk met de manier van leven hier. Hier is echt alles er op gericht om in elkaars leven mee te draaien, om te weten wat er in de ander omgaat. Een televisie past daar niet bij. Als je in de woonkamer bent, ben je dus ook beschikbaar om een praatje te maken. I love it. 

En dan zit je op een Canadese verjaardag.. en wat word er op tafel gezet? Goudse kaas en worstjes. Zo bizar. Ze liggen in een déuk van het spreken vanbbde Nederlandse taal. Ze zeiden dingen als: ‘Als je kruimels eet in bed, kun je niet lekker slapen’, of iets dergelijks. Toen ik ze vroeg waar ze dat vandaag haalden, zeiden ze dat ze Sesamstraat hadden gekeken om Nederlandse zinnetjes te leren. De betekenis? Ze hadden geen idee. Ze lagen gewoon in een deuk van elkaars accent. 

Ik kan wel lachen met Canadezen. Ze zijn zo positief, zo relaxed, zo van het lachen. Zo respectvol en open. Het is heerlijk om in hun gezelschap te mogen zijn.

Als avondeten werden er zelf pizza’s gebakken. Ik ging helpen met bakken en probeerde een beetje extra Nederlands de keuken in te krijgen, toen ik me realiseerde dat alles hier al zo Nederlands is. Ik ben ondertussen meer en meer Canadees Engels aan het leren, zeggen ze. Mijn Engels krijgt langzaamaan een Canadees accent. Zeggen ze. Of ik het ook moet geloven.. het enige wat ik wel echt Canadees doe is ‘I feel pooped’ (dat roept iedereen) en ‘hey’, na een zin. Het is eigenlijk onze ‘hè, maar dan anders. 

Het was echt heel gezellig. Aan het einde wilde ik iedereen gedag zeggen.. toen bleek dat je ook dan, als je mensen nog niet zo goed kent, een knuffel geeft. Het feit dat je het gezellig hebt gehad, is al genoeg om een knuffel te geven. En gezellig was het zeker, ik heb me rot gelachen. 

Om een uur of 7:00 PM gingen we terug naar huis. Ik reed in Charissa’s auto mee en we moesten nog zo’n drie kwartier rijden. Charissa en ik liggen heel erg op één lijn, ook qua humor.. dat ik denk dat ik haar uiteindelijk wel zal missen. Er was tijdens de rit een punt waarop Charissa zo hard aan het lachen was, dat ze bijna naar de andere kant van de weg was gereden. Vanochtend lagen er allemaal auto’s in de greppel naast de weg. Charissa zei dat dat normaal was met dit weer. Daarna moest ze lachen. Iedere keer als ik een auto in de greppel zag liggen, moest ik ook lachen. Feel bad about it, sorry. Gelukkig zijn wij veilig thuis gekomen. – Mam, pap, ze kan heel goed rijden. Wees niet bang. 

Hoe dan ook, het was een hele fijne dag. Bowlen met een groep van zestien Canadezen is echt een ‘musthave’. Canadezen zijn het beste gezelschap dat ik heb ontmoet, so far. I’m in good company. Ik heb genoten van vandaag.. 

Morgen een rustig dagje met een bezoekje aan de Canadese kerk en bijkomen in de hottub!