Dag 3: mijn eerste dag op Cachs

1 februari 

Vanochtend ging om 6:30 AM de wekker al. Ik ging me snel douchen en klaarmaken, zodat ik op tijd  boven was. Toen ik boven kwam, was iedereen al wakker. Er stond al ontbijt voor me klaar en ik werd onthaald met een luide ‘goedemorgen!’ Ik had niet heel goed geslapen, dus ik moest nog even goed wakker worden. Daarnaast had ik hoofdpijn.. mijn lunch was ook al klaargemaakt. Om 8.15 AM moesten we weg. Het was -21 graden, het sneeuwde hard en het was glad op de weg. Gelukkig hebben mijn snowboots goede grip. Het was best leuk om door de dikke laag sneeuw naar school te lopen. Op de weg waren sneeuwschuivers bezig om de sneeuw zo goed mogelijk weg te halen, maar meer werd er ook niet echt tegen de sneeuw gedaan... 

Toen ik de school binnenkwam, wist iedereen blijkbaar al wie ik was. Zelfs de leerlingen. Ik was ‘Rose from Holland, the gogetter who went snowshoeing on her first day here’. 

*

9.15 AM
Ik zit hier nu voor in de klas. Best apart om tijdens een observatie vooraan te zitten. ‘You guys know who this is?’, vroeg de docent.  Een paar leerlingen knikten en riepen: ‘That’s Rose!’

*

Om 10:30 AM was er een ‘assembly’, een dagopening met alle leerlingen en leraren in een grote basketbalzaal. Typisch zo’n zaal als in de Amerikaanse films, alleen dan in Canada. Op de muur een enorme bijbeltekst – dat is overigens overal in het gebouw. Er werden liederen gezongen, er werd een kort preekje gehouden en er werd gebeden. Daarna kwam de directeur naar voren, hij had me ook opgehaald van het vliegveld. ‘We hebben een gast in ons midden’, zei hij. ‘Ze zit achterin en ik wil haar vragen om op te staan. Dit is miss Burger, uit Nederland.’ En toen ging iedereen klappen. En ik stond daar, verbaasd en opgelaten, want dit zou ik Nederland nooit gebeuren.. ‘Behandel haar als ‘a royalty’’, zei hij. ‘Zorg dat ze zich hier thuis voelt. Behandel haar ook als een lerares: ze is niet officieel in dienst hier, maar ze is hier wel gekomen als docent.’ Daarna kwam er een van de andere docenten naar voren, iemand die ik tijdens het schoolreisje naar Banff gesproken had. ‘Miss Burger is great’, zei hij. ‘Believe me: every joke you can think of when you hear the name ‘Burger’, she has already made.’' 😂

‘Met maar 86 leerlingen is het makkelijker om voor iedereen duidelijk te hebben wie je bent’, zei hij later, toen ik hem had bedankt voor de ontvangst. Ik legde uit dat het wel vreemd was en dat ik me enigszins opgelaten had gevoeld, omdat ik me hier nog niet echt een docent voel. ‘Miss Burger’ genoemd worden is heel apart hier.

10:10 AM
Het valt me op dat de leerlingen hier geen tassen bij zich dragen. Alles zit in zo’n Amerikaans/Canadese, lange kluis. Heel apart. Ik heb mijn tas maar achtergelaten in de docentenkamer, anders lijk ik zo op een buitenlander 😂 Dus nu loop ik rond met mijn tablet, toetsenbord (die vinden ze hier cool, een toetsenbord dat gescheiden is van de tablet) en mijn waterfles. En mijn Canadian cookies. 

*

11:33 AM
Ik zit in een klaslokaal met Charissa en een van haar leerlingen. Hij krijgt bijles. Ik heb continu de neiging om met ze te praten, maar ik kan hem niet storen. Ik weet nu in ieder geval wel dat je hier vanaf 14 jaar een rijbewijs kunt halen. Je hoeft alleen maar een theorie examen te doen en daarvoor te slagen. Daarna is het toegestaan om te rijden, op voorwaarde dat je naast een familielid zit. En ik weet hoe ik kan uitdrukken dat ik heel erg moe ben: ‘I feel pooped.’ Je kunt je wel voorstellen wat ik hier nu de hele tijd roep 😆
 

*

Maandag ga ik kijken wanneer ik mijn lessen kan geven. Misschien ga ik mijn les over Nederland in de basketbalzaal doen, voor alle leerlingen. Cachs is echt een school met Nederlandse roots: bijna iedereen spreekt wel een woordje Nederlands. Probeer je Nederland te ontlopen, kom je er nog steeds niet onderuit.. 😂 Daarnaast is iedereen hier weg van Nederland, ‘they love it’, as they say.

Ik geniet net zoveel van deze reis als dat ik had verwacht. Nieuwe omgevingen en nieuwe mensen leren kennen, opgaan in een andere cultuur.. dat is wat ik altijd al wilde. Ik mis Nederland momenteel niet. Ik vind het wat dat betreft jammer dat ik hier maar 3,5 week ben. Het enige is dat ik blij zal zijn om weer bij mijn familie en vrienden te zijn, maar voor de rest? Ik mis de routine die ik iedere week weer opnieuw doorga niet. Ik merk wel dat ik -zoals ik ook had verwacht- heel erg geniet van wat ze noemen ‘expect the unexpected’. 

De dag is hier ingedeeld in ‘four periods’. Eerst begint de dag met ‘the first period’, dan is er ‘assembly’, dan ‘the second period’, dan lunchpauze, etc. Ik word hier echt zo warm welkom geheten. De school is zo klein, zo gezellig, dat het bijna een familie is. Iedereen kent elkaar en iedereen respecteert elkaar. Er is op deze school geen sprake van pesterijen, want iedereen kan zichzelf zijn. En dat merk je terug, in alles.. 

*

1:15 PM
In het klaslokaal hangt de volgende spreuk: Prayer requires more of the heart than of the tongue. Een nadenkertje. 
 

*

Als er hier een leerling met zijn benen op de tafel ligt of zijn capuchon op zijn hoofd heeft, maakt dat niet uit. Docenten hier stressen niet – sowieso is dat een (heerlijk) verschil met Nederland. Hier is nauwelijks sprake van ‘haast’, ‘stress’ of ‘regeltjes’. Everything comes as it goes. En als dat anders is dan je eigenlijk had verwacht.. dan is er nog niets aan de hand.

De sfeer hier op school is dan ook heel erg relaxed. Iedereen is ‘chill’ en er is een bijzondere band tussen de leerlingen en de leraren. Ik weet zeker dat je een school als dit in Nederland nooit zult tegenkomen. Hoe blij ik ook ben met de school waar ik zelf op heb gezeten.. ik kan het gevoel ‘ik had hier ook wel willen opgroeien als kind’ niet onderdrukken. En ik weet niet hoe vaak ik het al tegen de docenten gezegd heb vandaag: ‘You’re lucky to work here. I wish I could.’

*

2:32 PM
Een van de leerlingen komt de lerarenkamer binnen om een mes te pakken: dat kan gewoon hier. Het gevoel is zo sterk: ik wil hier niet weg. Ik zou willen dat ik voor altijd op deze school kon blijven. Het gevoel van één zijn in Christus is zo sterk hier..  iedereen is mooi, uniek en talentvol. Dat is hoe de leerlingen hier opgroeien. In vrijheid, met de mogelijkheid om zelf je weg te vinden met God. Hoe, dat maakt niet uit. Je mag het alleen doen, maar als je hulp nodig hebt.. is dat hier altijd te vinden. 
 

*

Vanochtend liep ik door de gang. Ik zag de directeur voor mij uit lopen. Hij zwaaide naar de leerlingen, sprak ze aan en maakte een praatje. Iedereen hier kent elkaar, ze zijn geïnteresseerd in elkaar en ze zorgen voor elkaar. Ik liep in de pauze langs een prikbord in de gang. Op het prikbord hing een kaart met: ‘To the staff of Cachs: There are no words that can fully express the grattitude your kindness deserves’. 

Om 12:10 PM was het lunchpauze. Ik liep de lerarenkamer in. Buiten zag ik een prachtig uitzicht van grote huizen. De daken waren bedekt met een dikke laag sneeuw. Binnen twee grote, gezellige banken en een lange tafel. Daarnaast een keukentje en een bureau. In totaal waren er 5 leraren aanwezig vandaag, en ik. Twee waren er afwezig vanwege een groot basketbal toernooi; dat is waarom er ook veel leerlingen afwezig waren. Ik was uitgenodigd om mee te gaan, maar ze zouden twee dagen in Edmonton verblijven en ik zou dan alleen maar basketbal zien. Ik vind dat best leuk hoor, maar na een paar uur heb ik het ook wel weer gezien. Ik had daarom besloten om gewoon lekker op de school te zijn vandaag. Charissa had een lunch voor me klaargemaakt: een Mexicaanse burrito. Het schijnt hier zo te zijn dat mensen het avondeten van de avond daarvoor meenemen voor de lunch. De een had salade, de ander had soep, weer een ander had een stoofpotje. Charissa had groentesoep en de directeur had boterhammen met ‘dutch cheese’ en groentesoep met balletjes. Zo noemen ze het ook echt: ‘groentesoep met balletjes’. 

Ik vertelde dat alles hier zo anders is dan in Nederland, maar dat ik het wel echt heel leuk vind allemaal. Charissa zei dat ze enorm zenuwachtig was geweest voor de ‘assembly’, die zij had gedaan vanochtend. Toen ik vertelde dat ik het makkelijker vind om voor grote hoeveelheden mensen te spreken dan voor een paar mensen, zei de directeur meteen: ‘Well, you can do it next week if you want.’ 
‘Ik weet niet of mijn Engels daar wel goed genoeg voor is’, zei ik twijfelend. ‘Ik weet zeker van wel’, zei hij toen. Een ander reageerde: ‘Jouw Engels is geweldig’. Ik keek de directeur toen lachend aan en zei dat hij het zelf vast niet wilde doen en dat hij het daarom op mij af wilde schuiven. Daar gaf hij me lachend gelijk in, maar hij vertelde dat hij ook gewoon wilde dat ik in deze weken alles eruit haal wat erin zit en dat ik de volledige Canadese ervaring op doe. Wie weet…  

Het is overigens echt heel erg fijn dat ik hier niet hoef na te denken of ik ‘u’ of ‘je’ moet zeggen. It’s just YOU. Always YOU. Ik merk ook dat ik zinnen steeds vaker in het Engels op wil schrijven, in plaats van in het Nederlands. Het gaat me steeds makkelijker af. Langzaamaan denk ik minder na voor ik iets in het Engels zeg. Daarnaast is het fijn om Engels te praten. Engels is een mooie taal… 

Toen ik gisteren met Charissa in de hottub zat, bleek dat we allebei van elkaars land vonden dat daar mooiere dingen waren dan in ons eigen land. ‘Het gras is groener aan de overkant’, zoiets. Of, ‘the gras is greener…’ je weet wel. Ik denk dat dat wel klopt. Je raakt zo gewend aan je eigen leven, je eigen routines. Niets is dan meer mooi of bijzonder aan je eigen land. Door het gesprek met haar besef ik me wel wat voor mooie plekken wij hebben. Toch denk ik dat je zulke dingen vooral kunt waarderen als je iets hebt om het mee te vergelijken. Dat is ook waarom ik meer van de wereld zou willen zien.. om extra te beseffen dat ‘thuis’ de beste plek is waar ik kan zijn.  

Na de lunch wilde ik bij een dramales gaan kijken. Toen ik vroeg of dat goed was (wat hier eigenlijk overbodig is om te vragen), zei ze dat het haar eigenlijk wel goed uitkwam. Er waren slechts drie leerlingen aanwezig, maar ze was van plan iets te gaan doen waar ze vier personen voor nodig had. Ik kon haar vast wel assisteren. Yeah, well.. het is nog best wel lastig om ‘pictionary’ te spelen in het Engels. Soms als ik iets had geraden, wist ik de vertaling niet. Je leert er wel van, zeker als er een leerling zit die in Nederland geboren is en vrij goed Nederlands spreekt. Voor de rest vertrouwden ze me op mijn woord als ik zei: ‘Ja, dat bedoelde ik…’ Maar of ze daar nou goed aan deden… 😝

Het is vandaag ‘Happy Groundhog Day’, vertelden ze me. 
Groundhog Day (te vertalen als bosmarmottendag) is een feestdag die in de Verenigde Staten en Canada elk jaar op 2 februari wordt gevierd. Op deze dag zou de bosmarmot (Engels: groundhog) volgens folklore ontwaken uit zijn winterslaap en zich buiten zijn hol wagen. Volgens de traditie zou de bosmarmot het einde van de winter kunnen voorspellen op grond van zijn eigen schaduw. Als de bosmarmot op Groundhog Day zijn eigen schaduw ziet, zal hij terugkeren naar zijn hol en zal de winter nog zes weken duren. Mocht hij zijn schaduw niet zien en niet terugkeren naar zijn hol, is het einde van de winter nabij. 
Bron: wikipedia

Hij is teruggekeerd naar zijn hol, dus de winter duurt nog wel eventjes. 
 

Om 3:30 PM was de school uit. Ik had het laatste blok niet meer geobserveerd, omdat ik even wat bij wilde werken voor mijn eigen schoolopdrachten. Charissa was ook klaar met lesgeven, dus we konden richting huis. Het was maar 5 minuten lopen, maar met een gevoelstemperatuur van -26 was dat nog best pittig. Gelukkig was het gezellig! Toen we de parkeerplaats afliepen, riep de baliemedewerker: ‘Rose, where’s your muts?’ (Ze vinden ‘muts’ zo leuk klinken, dat ze dat zeggen in plaats van ‘hat’ of ‘took’ of iets dergelijks. Jawel, die was ik vanochtend in alle haast vergeten. Net als mijn handschoenen.. 

Toen we terug in het huis waren, stonden Charissa’s ouders al klaar. Gisteren vertelden ze dat ze iedere week ‘celebration friday’ vieren. Dan gaan ze uit eten om te vieren dat de week voorbij is en dat het weekend is. Ze hadden gevraagd of ik mee wilde komen.. heel erg leuk natuurlijk, dus ik zei meteen ja! Wij in de auto naar Red Deer.. toen kwamen we aan bij een heel chique restaurant. We liepen naar binnen en gingen zitten.. ik denk dat we in totaal zo’n 2 uur hebben getafeld. Ik wilde iets typisch Canadees eten, maar dat hadden ze niet.. dus toen kon ik kiezen: of iets wat ik altijd al eet (pizza), of iets nieuws. Rosé kon niet eens, want ik had mijn ID kaart niet bij me. Is dat weer iets als inspiratie, mams? 😜 Ik besloot qua eten voor de ‘gezwarte zwaardvis op twee taco’s’ te gaan. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, maar ik heb zelden zoiets lekkers gegeten.. 😍 Ik ben wel echt goed terecht gekomen, want ik lach me rot met deze Canadezen! Vandaag zeiden ze: ‘Je bent zelfs in het Engels al sarcastisch, dus je past perfect bij ons. Het is best knap hoe snel je jouw humor ook in het Engels onder de knie hebt. Je mag blijven als je wilt.’ (Don’t be afraid mams and paps and Gerben, I declined :p) Ze hebben wel wat meer familiedingetjes. Tijdens het eten werd er een rondje ‘happy’s and crappy's’ gedaan. Je vertelt dan wat het leukste was dat je mee maakte deze week en wat het minst leuke was.. ik wist het wel. Het leukste was mijn trip door de bergen, het minst leuke was het afscheid nemen. (en het vastzitten op Calgary, maar eigenlijk kan ik daar wel om lachen 😝) ik ga 'celebration friday' en 'happy's and crappy's' wel invoeren in Nederland in elk geval! 😌

Na het eten vroeg ik hoeveel de rekening was. Ze zeiden dat ze het voor mij wilden betalen, dat ik het moest accepteren als een ‘gift’. Ik wilde het afwijzen, want ze geven me al zoveel hier, dat beseffen ze niet.. maar ze wilden er echt niets van weten. Heel erg lief. Daarna zijn we naar de ‘drugstore’ geweest. Ik schrok een beetje, want ik dacht dat ze iets van cocaïne wilden kopen xD maar het was gewoon een soort voordeelshop waar je allemaal verschillende dingen kunt halen. 

Onderweg terug heeft Charissa mij het nummer gegeven van haar tante. Morgen word ik door haar opgehaald in Edmonton. Charissa zet mij om 8:00 AM af in the Mall, een enorm winkelcentrum in Edmonton. Ze hebben binnen zelfs achtbanen! Daarna word ik om 1:45 PM opgehaald. Ze hebben een familieverjaardag waar ik voor ben uitgenodigd, dus dat vind ik natuurlijk erg leuk. Van tevoren gaan we nog bowlen. Ik geniet maar van alles waar ik in word meegetrokken! 
Het was een intensief dagje, met nog steeds spierpijn van de bergtocht.. maar wel heel erg leuk! ❤

*

8.35 PM
Ik luister 'Eventjes alleen' van Marco. Is wel nodig met al die indrukken die ik krijg..