Dag 5: een dagje in Lacombe, helaas zonder coyotes

4 februari

Vandaag liep een beetje anders dan gepland. Na een kort nachtje, doordat ik niet goed had kunnen slapen, was ik iets te laat wakker geworden. Ik moest haasten om nog op tijd te zijn, dacht ik. Uiteindelijk bleek ik ruim op tijd te zijn.. 

Om 10 uur reden Charissa’s ouders en ik naar Red Deer, waar hun kerk is. Ze vertelden mij dat het een ‘reformed church’ was waar ze heen gaan. Bij ‘reformed’ denk ik aan mijn eigen school, maar dat idee was verdwenen zodra ik de kerk binnenkwam. Het deed me een beetje denken aan ‘Parousia’ in Zoetermeer. Het was Evangelisch, met de kerstbomen nog op het podium. Sowieso is alles nog kerst hier. Heaven. 

De voorganger stond vooraan de zaal, met een knotje in zijn haar en een grote hipsterbaard. Hij keek wel vriendelijk uit zijn ogen. We gingen een beetje achterin zitten en ik besloot het allemaal maar een beetje over me heen te laten komen. ‘Is this what you’re used to?’, vroeg Charissa’s moeder. Ik schudde mijn hoofd en vertelde dat ik sinds een tijdje naar de protestantse kerk ga. Ze knikte en zei dat dit ook een protestantse kerk was. Ik dacht.. huh? Het was toch reformed? Of Evangelisch? Ik had niet veel zin om het te vragen – een complete uitleg in het Engels was te moeilijk voor deze zondagochtend. Het was wel een gek idee dat ik om dezelfde tijd in de kerk zat als wanneer ik bij Gerben ben, omdat de diensten daar 's avonds zijn. Tijdens de dienst zongen we liederen die ik in de Evangelische kerk vroeger ook zong, alleen dan in het Engels. Er werd ook een kindje gedoopt – omdat de voorganger niet goed was met kinderen, moest de moeder het kindje vasthouden. Na de doop was het de bedoeling dat de hele kerk met een ‘yes, we do’, beloofde dat ze de ouders zo goed mogelijk in de opvoeding zou helpen. Ja, dacht ik. Ik wil best helpen, als zij míj zouden helpen in het regelen van mijn verblijf. Ik kan soms op de juiste momenten realistisch zijn, dus ik had het idee dat dat hem niet zou gaan worden. Ik besloot daarom maar even niets te zeggen. Kan ik ook niet gepakt worden omdat ik mijn beloftes niet na kom. 

Na de dienst, waarin ik flinke hoofdpijn had ontwikkeld (de hele dienst in Engels was een beetje teveel van het goede, ik denk dat mijn hersenen te hard moesten werken), bleken Charissa’s ouders de afwas nog te moeten doen. En, omdat ik de dienst zo lastig kon volgen, had ik tijdens de dienst gedacht: het wordt later en later in Nederland.. ik wil nog skypen.. ik wil nú skypen. Maar toen bleek de afwas dus nog gedaan te moeten worden.. dus ik besloot maar even te helpen. Toen ze me bedankten voor de hulp, voelde ik me enigszins schuldig. Ik wist niet zeker of ik dit wel echt goed bedoeld was, of uit eigenbelang omdat ik nog per se wilde skypen. Nee, ik wilde wel helpen. Denk ik. En een donut eten. 

Toen de afwas eenmaal gedaan was, brachten ze mij terug naar het huis. Zij gingen nog door naar een lunch van de kerk, waarin ze de dienst zouden nabespreken. Nou, ik doe er alles aan om iedere Canadese ervaring te krijgen die ik maar kan krijgen.. maar hier had ik niet zo’n zin in. Ik was moe van de kerkdienst, wilde SKYPEN en ik wilde even niet wéér uit hoeven leggen wat ik hier in Canada deed. En vervolgens weer Nederlands te horen. ‘Luister hoe ik kan goed Nederlands spreken’. Ja, bravo. Maar als je het niet erg vindt, ga ik nu met iemand praten die het beter kan. Mijn familie. Dus doei. Bedankt anyway.

Toen ik was afgezet, was Charissa al bezig met de lunch. Er was een Mexicaanse gehaktsoep gemaakt, echt heerlijk. Ik vertelde Charissa dat het later werd en ik vroeg of ze het erg vond als ik eerst even de Skype aan zou zetten. ‘Natuurlijk niet’, zei ze.. en terwijl ik met man en macht iemand te pakken probeerde te krijgen, zette zij de soep uit. ‘No one is answering. Do you think they forgot me hey?’, vroeg ik verdrietig. ‘I think they did, hey’, zei Charissa. Lekker dan. Hey! Moeders is aanwezig in de videochat. En vaders. En Fransje. Hee, Fransje. I forgot about you. 

Het was leuk om ze weer even te spreken en te zien. Ik liet het uitzicht even zien en de rest van het huis, én Charissa. Ik denk dat ze haar wel leuk vonden – Charissa vond mijn ouders in ieder geval wel leuk. Ze zijn erg aardig, dacht ze. ‘Klopt’, zei ik trots. En de kat, don’t forget about the cat. Francie, als je dit leest, ik mis je. 

Na dit gebeuren zijn we de soep gaan eten. Je moest er dorito’s, room en kaas in doen. Het was echt héérlijk. Ik liet haar de geweldige aflevering van Boer Zoekt Vrouw zien, met mijn ‘2 x ik ben zenuwachtig’ en mijn ‘1 x ik heb geen spijt’. Ze kwam niet meer bij, zonder dat ze uberhaupt een vertaling had gehad. Daarna verontschuldige ze zich snel. ‘Niet nodig’, zei ik, ‘dat had ik ook toen ik het voor de eerste keer zag’. 

Daarna heb ik nog even geskypet met Rianne.. in Nederland ging iedereen alweer bijna naar bed. Ik daarentegen had net geluncht en felt already pooped. Van al het lopen in the Mall had ik spierpijn gekregen, dus mijn hele benen waren stijf.. 

Toen Charissa’s ouders terug waren, gingen ze allemaal even een tukje doen. Ondertussen heb ik nog even geskypet met Gerben. Al dat skypen had ik beter niet kunnen doen – ik realiseerde me even dat ik iedereen toch wel mis. Dat doet niets af aan de tijd die ik hier heb, hoor! Die is fantastisch. En het is maar gekheid, het was hartstikke leuk om te skypen. 

Toen Charissa wakker was, vroeg ze of ik zin had om mee te gaan snowshoeën in de achtertuin. ‘Prima’, zei ik. ‘Die achtertuin is zo groot nog niet. Vast een rondje van een minuut.’ Fanatiek stond ik op, pakte mijn jas, trok mijn boots aan en liep naar buiten. Ik negeerde de spierpijn. De kou maakte toch dat ik me verlamd voelde – best handig wat dat betreft, want ik voelde de spierpijn niet meer. ‘Hier’, zei ze. Ze gaf me een paar tennisrackets (zo mag ik ze van haar niet noemen, want het zijn ECHT GEEN TENNISRACKETS, maar goed. Weet zij veel). Toen ze om mijn voeten zaten, pakte ik de stokken. En daar gingen we. Snowshoeën in de achtertuin. Niks een rondje van een minuut. We zijn 70 minuten weggeweest en het was geweldig. ’s Ochtends hadden er twee coyotes door de tuin gelopen, dus we hadden eigenlijk gehoopt dat we nu ook wat wilde dieren zouden zien.. we hadden expres nog het bord ‘no entrance’ genegeerd, in de hoop een hert of iets dergelijks te zien.. ons op illegaal terrein begeven.. maar nee. Het enige wat we zagen, was een wit konijntje, op de vlucht voor een coyote. Niet dat ik die coyote ook heb gezien.. ik ben me alleen wel een keer of zes rotgeschrokken van het geluid van de rackets. Het klonk telkens alsof er een hert aan kwam galopperen, in mijn nek wilde springen en me op wilde eten. Dan keek ik met een ruk achterom.. en dan viel ik door de grote rackets die me omver hielpen. Halverwege hadden we ook nog een ‘outhouse’ gevonden. Ik dacht, hee.. leuke Canadese ervaring. In de wildernis naar een outhouse. Maar helaas, hij was gesloten. Ondertussen was het nog steeds heel koud. Mijn haar bevroor, zó koud was het. 

‘We shouldn’t forget about the quinzee’, zei Charissa plotseling. Gisteren hadden we besloten dat we een quinzee zouden gaan bouwen, een soort van iglo. Voor mij, want ik wil er een nachtje in slapen. Nu waren we alleen allebei zo moe, dat we niet echt de puf meer hadden om die quinzee ook nog helemaal te gaan maken.. gelukkig hadden haar ouders dat al soort van verwacht. Toen wij na de lange tocht in de tuin terugkwamen, hadden zij er al een gebouwd. Canadezen zijn echte eskimo's. Oh, sorry. Ik bedoel Inuïten. Nu moeten we alleen een paar dagen wachten, hem laten uitharden.. en dan kunnen we er een gat in graven. En dan kan ik er in slapen. En dan maar hopen dat ik ’s nachts niet word gegrepen door een coyote.

Toen ik binnen kwam, waren mijn wangen helemaal rood.. bevroren, zeiden ze. Het duurde even voordat ik weer wat gevoel in mijn gezicht had.. gelukkig werden ze niet zwart, anders had ik ze moeten laten amputeren hier. Ach ja.. ik ben goed verzekerd. 

Het was vandaag ook een dag waar veel Canadezen erg enthousiast over waren. Canadezen zijn erg into the ‘American football’, een soort van rugby, maar dan anders.. vandaag was er iets van ‘world bowl’. Iedere Canadees móest en zou vandaag snacks achter de tv eten. Dus daar zat ik dan.. tussen een gezinnetje, drie fanatieke Canadezen.. met bitterballen, nacho’s, groentesnacks en kippenpoten. Een ‘real Canadian experience’, al zeg ik het zelf. Zeker als ik dan keihard mee zat te juichen, terwijl ik geen idéé had wat er gaande was..  

Hoe dan ook.. een leuke dag. Ik denk dat ik na dat snowshoeën wel goed kan slapen.. hoop ik. Morgen weer naar school, dan krijg ik hopelijk te horen wat de bedoeling is voor de komende week. Ik ben benieuwd..