Dag 18: time to say goodbye to Banff en tuben in Lake Louise

17 februari

Vanochtend werd ik moeilijk wakker. Ik kwam er pas om 8:30 AM uit, omdat ik weer in slaap was gevallen. Alles moest nog aan kant gemaakt worden, de laatste dingen moesten worden ingepakt en ik moest nog ‘downtown’. Ik ruimde alles op, ontbeet snel en ging naar buiten. Toen ik terugkwam, heb ik uitgecheckt. Ik vond het jammer dat mijn tijd in Banff er al op zat, vooral omdat ik hier echt even mijn eigen ding had kunnen doen. Nu ik terugga naar Lacombe, verandert dat weer. 

Om 10:57 AM vertrok de bus naar het skiresort in Lake Louise. Ik zette mijn spullen in de laadbak van de bus, klom naar boven en ging zitten. Het was blijkbaar gratis; de bus rijdt als een shuttle tussen downtown Banff en het skiresort, dus iedereen kan gratis mee. De bus vertrok en langzaamaan verdween Banff steeds iets meer.. het was steeds een beetje verder weg.. tot we Banff helemaal uit waren. Het was ‘time to say goodbye’. 

De busreis duurde drie kwartier. Met een muziekje in mijn oren zoefden de besneeuwde bomen en de bergen aan me voorbij. Ik dacht aan thuis; nog een weekje, dan zou ik al een paar uur thuis zijn. Ik geniet hier echt nog steeds, maar het voelt steeds een beetje meer alsof het genoeg is geweest. Mijn reis was/is fantastisch, maar ik vind het best wel lekker om weer naar huis te gaan. 

Maar goed – ik heb hier nog 6 dagen te gaan. Ik kan er maar beter van genieten! De bus reed het skiresort op en ik was terug op de plek waar mijn reis begon. Ik was hier de allereerste dag, op 31 januari, ook. Toen was ik met de mensen van CACHS, nu waren hier mensen van Veronica’s kerk. Veronica zelf was er niet. Ik pakte mijn spullen uit de laadbak en liep naar binnen. Mijn eerste indruk? Man, wat was het druk. De vorige keer was het zoveel rustiger.. en de enige die ik kende hier, was Veronica’s man. Tussen al deze mensen moest ik hem zien te vinden.. met een zucht zette ik mijn spullen op de grond. Ik stond bovenaan de trap en keek neer op al de mensen.. het leek onmogelijk: iedereen droeg helmpies... Ik moest hem echt vinden.. ik wilde mijn spullen in de bus zetten, zodat ik ook nog wat leuks kon gaan doen hier. ‘Rose’, hoorde ik ineens. Hij stond beneden en keek omhoog. Ik zei hem gedag en vroeg of ik mijn spullen in de bus kon zetten.. hij liep mee naar de bus, opende die en liet me naar binnen. Hij vertelde dat hij vanochtend een kleinzoon had gekregen en dat hij vandaag zelf jarig was.. ik feliciteerde hem hartelijk. 

Daarna ging ik mijn eigen weg. Ik wilde uitzoeken waar ik kon tuben; het duurde nog vier uur tot de bus terug zou gaan naar Lacombe, dus ik had echt geen zin om tot die tijd binnen te zitten wachten. Ik vond de plek waar ik een ticket kon kopen, kocht er een en ging naar de tubebaan. Ik wist niet goed hoe het allemaal werkte, dus ik geloof dat ik er nogal als een toeristische stumpert uit zag daar. Uiteindelijk besloot ik maar gewoon een band te pakken en in de rij te gaan staan. Het was de bedoeling dat je met de band op een loopband ging staan en daar stil zou blijven staan, totdat je boven was. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stond op de loopband, probeerde mijn evenwicht te bewaren en niet ineens van de berg af te rollen, terwijl ik me afvroeg waar ik heen moest. Waar was die baan waar je vanaf kon glijden dan?! Links zag ik snowboarders en skiërs van de berg af komen, maar ik dacht.. als ik daar vanaf ga glijden in mijn band, kegel ik toch iedereen omver??

Ik had de top bereikt en kon er af stappen. ‘Do I need to go down there?’, vroeg ik terwijl ik naar de linkerbaan wees. Het mannetje keek me een beetje vreemd aan. ‘Ehm, no. You should go that way’. Rechts was een soort van heuveltje waar drie mannetjes op stonden. Zij zouden de band naar beneden glijden. Ik hield het touw van de band stevig vast, terwijl ik probeerde om niet uit te glijden. Als ik de band los zou laten, zou die de berg af glijden.. dan kon ik ook niet meer naar beneden.. ik klemde het touw met beide handen vast, tot ik boven was.

Een van de mannetjes zei dat ik in de band kon gaan zitten. Er waren drie banen vrij. Hij duwde me naar de middelste baan, vroeg of ik wilde spinnen, gaf me een kneiterharde duw.. en daar ging ik, in de band, met een topsnelheid naar beneden. Ik weet het wel, hoor: volgend jaar doe ik mee met het olympisch kampioenschap tuben. 

Ik ben in totaal wel 40 keer gegaan denk ik.. 10 keer per uur, 4 uur achter elkaar. Je zou denken dat je het zat wordt.. maar het enige dat een beetje vervelend was, was het steeds opnieuw naar boven gaan. Daarnaast sneeuwde het heel erg hard, dus ik was helemaal nat.. maar ik dacht.. ik heb een kaartje gekocht, dan ga ik niet maar twee keer tuben. De mensjes daar vroegen nog: ‘Going again? You’re having fun, hey!’ Ik vond het ook echt heel erg leuk! Maar om 4 uur was ik echt zo koud, dat ik het niet meer uithield. 

Halverwege waren er trouwens twee jongetjes van een jaar of 8 voor mij in de rij komen te staan. Ze vonden het allemaal wat te lang duren en besloten naar boven te gaan lopen.. of, nou ja, een van de jongetjes besloot dat. De andere ging liever met de loopband, maar ja.. dominantie he. Zelfs op die leeftijd al. Ík was blij, want nu was ik sneller aan de beurt. Het leukste was nog dat ik ze halverwege inhaalde met de loopband. Ik zwaaide lief naar ze; hun voorhoofdjes waren bezweet, zelfs in deze kou.. ik daarentegen gaapte even, keek op mijn telefoon hoe laat het was, en stapte bovenaan van de loopband af. Toen ik naar de heuvel liep, kon ik het niet laten nog eens naar ze te zwaaien. Ik was eerder aan de beurt dan zij. 

Een van deze jochies had daarna gedacht.. ik ben klaar met dat lopen, ik pak de loopband weer. Hij stond weer ergens voor mij in de rij. Toen de loopband op ongeveer een kwart van de route was, stond die met een ruk stil. Ik stond zelf nog in de rij. Het mannetje dat bij de rij stond om aan te geven wanneer je de loopband op mocht, gaf mij het advies naar boven te gaan lopen. Het kon nog wel vijf minuten duren.. en zo begon mijn tocht.. mijn tocht naar de top. Het was best zwaar om met zo’n band aan je hand naar boven te lopen.. halverwege kon ik het toch niet laten om even naar dat jochie te zwaaien; hij stond nog op de loopband, te wachten tot die weer ging bewegen. De rollen waren omgedraaid, maar ik was nog steeds de snelste. 😂

Om 4:00 PM zat ik in de bus. Iedereen keek me fronsend aan, omdat ze dachten dat ik in de verkeerde bus was gestapt. Ik kende ze niet, dus ik ging maar gewoon zitten bij mijn spullen. Ik was heel erg moe van de afgelopen dagen en ik had het koud. Door al die tijd in de sneeuw buiten te zijn geweest, was mijn broek helemaal nat geworden. Mijn jas werkte nu ook niet goed meer, leek  het. Ik kon het op geen enkele manier meer warm krijgen.. achter mij zaten twee hyperventilerende kindertjes tegen de stoel aan te beuken. Maar ach, ik dacht.. 4 uur rijden naar Lacombe, dat betekent dat we rond 8 uur op de boerderij zijn.. en dát bleek fout gedacht. 

Allereerst waren er een heleboel mensen te laat. De bus kon pas om 4:30 PM vertrekken.. daarnaast bleek dat ze van plan waren om nog naar de hotsprings te gaan. Ik zat hem even flink te stressen.. ik was echt niet van plan om met zoveel onbekende mensen te gaan zwemmen! Hoe ging ik dit nou weer vertellen..? Halverwege de rit wijzigden de plannen. Nu zouden ze naar een zwembad in Canmore gaan. Gelukkig voor mij was ik niet de enige die niet wilde zwemmen. Ik bleef in de bus zitten, want ik had het nog steeds heel erg koud. Ik had mijn handschoenen, sjaal, muts en jas aan.. en drie lagen truien. No way dat ik naar buiten zou gaan nu. Ze hebben voor zo’n anderhalf uur gezwommen.. terwijl ik eigenlijk gewoon lekker naar bed had willen gaan. Veronica had gezegd dat dit de makkelijkste manier was om naar huis te komen, maar als ik dit had geweten.. dan had ik de andere, openbare bus gepakt. 

Bij het zwembad werden er pizza’s gehaald. Het was de bedoeling dat iedereen naar de pizzeria zou gaan, maar ik wás al zo door en door koud.. dat ik dacht, ik vraag wel of ze er een mee naar binnen willen nemen. Ik had ook zo’n enorme trek.. ze kwamen aan met een enorme doos, maar toen ik die open deed.. zaten er twee ielige stukkies in 😂😓 

De reis duurde voort.. op een heel klein tv’tje dat aan het plafond hing, werd een film aangezet. De lichten gingen uit, dus het tijdschrift dat ik aan het lezen was, kon ik wel wegstoppen. Nou ja.. nog even voordat ik naar bed kon. De film was best leuk, al miste ik de helft doordat ik in slaap viel 😂 ondertussen werd ik lichtelijk nerveus.. Ik hoopte maar dat het de komende dagen nog wel leuk wordt.

Om 10.45 PM waren we bij de kerk. Ik bleef in de bus zitten tot we naar de boerderij heen reden. Rond 11.15 PM waren we eindelijk terug.. Mijn zorgen waren voor niets geweest.. dat denk ik tot nu toe althans. Ik voel me hier nu al heel anders dan vorige week. Het is een stuk relaxter denk ik.. 

Ik ga zien hoe het loopt. Morgen in elk geval eerst naar de kerk..