Dag 12: eerste dag op de boerderij en eten bij vreemde mensen

11 februari 2018 - Lacombe, Canada

11 februari

*

4.37 PM
I'm confused. Veel
verschillende gevoelens gehad vandaag. Eentje overheerst: ik ben hier niet op
mijn gemak.


*

Toen ik wakker werd,
had ik heel sterk het gevoel dat dit iets anders was dan waar ik me prettig bij
voelde. Ik voel me een heel klein wezen in dit grote, mega grote huis.. ik kwam
mijn kamer uit, keek de veranda (of hoe je het wilt noemen) over naar beneden
en liep de badkamer in. Buiten een enorm landschap, bedekt met sneeuw. Hoge
bomen tot zover je maar kunt kijken. Een internetverbinding die mij ervan
verhindert om mijn blogs te posten..

Toen ik had gedouchet,
ben ik naar beneden gegaan. Ik voelde me zeer ongemakkelijk bij het feit dat ik
zelf de kasten door mocht spitten, op zoek naar eten, terwijl ik geen idee had
waar alles lag. Toen ik dat deed voelde ik me echt een indringer, an intruder..
ook al hadden ze toestemming gegeven. Ik vind het best om mezelf te bedienen,
maar op de eerste dag dat ik ergens ben..? Hmm, liever niet. Ik pakte maar wat
makkelijks, yoghurt met banaan.. ging aan tafel zitten en at het snel op.
Stitches, de kat, kwam alweer aangehold. Gisteren de hele avond mee zitten
knuffelen.. nu liep hij alweer miauwend om mijn benen te dansen. Na een paar
seconden sprong hij op schoot. Ik gaf hem een dikke knuffel en hij gaf -net als
Rody altijd deed- een natte pakkerd terug. Veronica kwam binnen. 'Slept well?',
vroeg ze. Eerlijk gezegd had ik heerlijk geslapen. De laatste nachten slaap ik
heel snel en word ik na 9 uur weer wakker. Vervolgens kwamen haar man en zoons
binnen. Haar man zei vriendelijk gedag, maar ik voelde me niet op mijn gemak.
De zoons negeerden me gewoon, zelfs toen ik gedag zei.

Om 9.30 AM zijn we naar
de kerk vertrokken. Ik merkte dat -als er wordt gepraat- er enkel op
oppervlakkig niveau werd gesproken. Tussen iedereen. Als level 1 diep niveau,
level 2 oppervlakkig niveau en level 3 een niveau waarin het nergens over gaat
is, zaten de gesprekken hier op level 10. Als het diep dreigde te gaan, werd er
snel over iets anders gesproken.. en zo ging het een beetje over koetjes en
kalfjes (letterlijk en figuurlijk), de kerk waar ze heen gaan, Banff etc..

Na een ritje van 20
minuten waren we bij de kerk. 'Woodinuk church', of iets dergelijks. Er waren
oude kerkbanken, maar wel een bandje. Een vrouwelijke voorganger die normaal de
dienst leidt; nu was het een man. Er was een koor dat de dienst leidde, een
koor met gehandicapte mensen en mensen met een verstandelijke beperking. Dat
was erg leuk om te zien.. ze stonden daar harder te dansen en te juichen dan
normale koren soms doen.

Voor de rest was de
dienst lang.. mijn hersens tolden zowat in mijn hoofd, door een ellelange,
moeilijke preek. Lastig te begrijpen, vond ik.. na de dienst? Knallende
koppijn.

Ik was moe, voelde me
niet echt lekker en wilde gewoon terug naar de boerderij.. helaas duurde het
nog een uur voor we terug konden, moest ik weer een keer of vier mijn complete
verhaal vertellen.. proberen om gesprekken gaande te houden. Ik moet wel zeggen
dat ik daar veel van leer, hoor.. ik ben nu expert in ongemakkelijke stiltes
voorkomen [😂] voor zolang dat
duurt.

Uiteindelijk gingen we terug.. toen we aan waren gekomen, kwam na een paar minuten ook Veronica's moeder aan. Een bijdehante vrouw van 80, afkomstig uit Nederland. In eerste instantie dacht ik.. fijn, weer even Nederlands spreken.. het is best een lief vrouwtje, hoor. Begrijp me niet verkeerd. Maar het was meer een soort kruisverhoor.. 'Wat voor werk doet je vader/moeder/je zussen?' 'Ben je een blije Christen?' 'Wat voor werk doet je vriend?' Op deze laatste vraag antwoordde ik op harde toon: 'BOUWVAKKER', waardoor oma zowat van haar stoel rolde. 'I beg you pardon?!', zei ze. Ze bleek het woord niet te kennen. Aangezien 'vakker' dezelfde uitspraak heeft als 'facker', kun je dat in Canada beter niet in het Nederlands zeggen. Dat wist ik ook wel.

Tijdens het eten probeerde ik wel het een en ander te zeggen, maar de zoons negeerden me nog steeds. Ik kon me niet een keer herinneren (op de keer dat ik voor het eerst binnenkwam na) dat ze me uberhaupt aan hadden gekeken. Ik voelde gewoon door alles dat ze mij hier niet per se wilden. Oma was best aardig, maar de hele familie is gewoon heel anders dan dat ik ben. Ze leven een beetje langs elkaar heen, bespreken de oppervlakkige dingen.. en that's it. ls er wordt gelachen, is het om de ander.. maar zeker niet om zichzelf.

Na het eten wilde ik mijn hotel boeken. Het internet was alleen echt heel slecht.. mijn whatsapp werkte nu al voor twee dagen niet, en mijn blog deed ook nog steeds niets. Oma bleef tegen me praten, dus ik vond het onbehoorlijk om steeds op mijn tablet te kijken. Ze vertelde over een winkeltje dat ze runt en zei dat ik wel eens langs mocht komen, om een dagje te helpen.. Ik dacht.. dat zie ik van de week wel.. maar ze wilde liever nu al weten op welke dag ik kwam. 'Oma', zei ik. (nee, dat zei ik niet, want ze voelde niet als mijn oma) 'Ik kijk van de week even wat de planning gaat zijn'. 'Rose loves shopping', zei Veronica. 'Oh', zei oma. 'So do I! We can go together'. Ik gooide het er maar even op dat ik toch niets kan kopen, dat mijn koffer al helemaal vol zit.. maar eigenlijk wilde ik mij gewoon nog niet vastleggen aan een planning voor volgende week.

Om half 3 vroeg Veronica of ik de boerderij wilde zien. Tot dan toe had ik me steeds onwijs benauwd gevoeld in dit gezin.. zodra ik daarentegen tussen de koeien, paarden, kippen en katten stond.. voelde ik dat voor eventjes wegtrekken. 'If I would have a farm', zei ik.. 'I would quit teaching for while'. Ik voelde me zo heerlijk tussen de dieren.. ik heb de pasgeboren kalfjes melk gevoerd, heb gekeken hoe de 150 koeien werden gemolken.. ik heb de paarden gezien, de katten.. de honden.. heerlijk. Nú voelde ik me helemaal op mijn plek. Toen we weer terug waren in het huis, was dat wat minder.. 'Over een half uurtje vertrekken we', zei Veronica. Toen ik vroeg waarheen, vertelde ze dat ze bij vrienden zouden gaan eten. 'Jullie, of ga ik ook mee?' Ik was best wel moe en zag het eigenlijk niet zo zitten om bij vreemden te gaan eten vanavond. Het was wel de bedoeling dat ik mee zou gaan..

En zo zaten we om 4:15 PM in de auto, opweg naar hun vrienden. Of nou ja.. vrienden.. ze hadden elkaar een jaar niet gezien of gesproken. Ongemakkeluuuukkk... en dan was ik er ook nog bij.. en dat wisten ze blijkbaar niet. 'This is Rose', zei Veronica. 'Rose from Holland'. De man daar was in 2004 uit Nederland verhuisd.. dus ik kon eindelijk even Nederlands spreken. Of.. nouja.. Half Engels, half Nederlands. We kwamen uiteindelijk steeds uit bij Engels.

Er waren ook nog drie kinderen.. kleine kinderen. Het duurde een uur voordat we aan tafel gingen. Je kunt je wel voorstellen hoe ik mij op dat moment voelde, denk ik. Met een gezin waar je je (nog) niet thuis voelt gaan eten bij andere mensen. Mensen die je niet kent.. ik zei prompt niets meer. Soms gooide ik er wat tussen.. maar dan werd dat bedolven door andere dingen. Wat ik zei, deed er niet echt toe. Prima.. ik kon op dat moment alleen maar denken: wanneer gaat mijn vliegtuig?

Nou is het niet zo dat ik per se naar huis wil, hoor. Ik wil gewoon iets anders. Gelukkig had ik tijdens de afwas wel een gesprekje met de vrouw des huizes, waar ik wel even 'diep' mee kon praten. Ik vertelde dat ik op het moment ineens heel veel heimwee had. Ik ben me er goed bewust van dat dat gewoon kwam doordat ik me nu niet prettig voelde..

Het eten was helemaal ongemakkelijk. Ik at en ik was er, maar ik hoorde hier niet tussen. In de familie van Charissa, zelfs tijdens de verjaardag, was dat gevoel er totaal niet. Ik voelde me daar gewild, verwelkomd en totaal geen indringer.. hier wel.

Na het eten wilde ik alleen maar naar bed.. ik zat constant te gapen. Na een tijdje zei Veronica: 'Ik denk dat het tijd is om naar huis te gaan, anders valt Rose nog in slaap.' Wij naar buiten, lopen naar de auto.. ik denk dat ik het nog nooit zó koud gehad. De temperatuur was afgekoeld naar -32.. de auto was net een vriezer. Tegen de tijd dat we waren opgewarmd, waren we al terug bij de boerderij.. onderweg werd verteld dat er morgen niemand thuis was, tot 6:00 PM. Of ik wilde koken. Ja hoor.. heb voor de rest toch niet veel te doen morgen, denk ik zo.

In ieder geval was dit zo'n avond, een vervelende avond.. waarop 'mijn lach' niet zomaar ontstond. Ik moest er iets voor doen. Ik moest hem faken.

Eenmaal thuis ben ik direct naar bed gegaan. Ik probeerde met man en macht mijn Whatsapp aan de praat te krijgen en mijn blog te posten.. maar het wilde allebei niet werken. Ik dacht.. hey.. misschien kan ik Whatsapp wel verwijderen. Dan kan ik het opnieuw installeren.. maar toen ik dat had gedaan, bleek ik een code nodig te hebben om er weer in te komen. En om die te verkrijgen, had je een sms code nodig.. maar omdat ik in het buitenland ben, heb ik die niet. Kon ik die ook niet krijgen. Ik besloot het maar te laten rusten.. ik heb 'Wie is de mol' gekeken en ben gaan slapen. Hopen op een leuk dagje morgen..

2 Reacties

  1. Monique Burger:
    12 februari 2018
    Het had natuurlijk best leuk kunnen zijn geweest. To go shopping with oma.
    Maar ik begrijp dat het zeer ongemakkelijk was. Jammer hoor! Maar er komen vast betere dagen.
    A very big hug from mummy.
  2. Marja vd Boomgaard:
    12 februari 2018
    Ik moet aan het boek Prediker denken. Er is een tijd van lachen en een tijd om te huilen. God geeft mensen tijden om inzicht te krijgen. Op het moment dat je er mee te maken hebt is het niet makkelijk. Maar dit maakt je sterk lieve Rozemarijn. Hou de moed erin en wacht op betere tijden. Die komen, heus!!! 😘💕