Dag 23: mijn laatste dag in Canada en een avondje gezelligheid

22 februari

*

4:27 PM
Mijn wangen zijn nog rood van de kou. Ik ben net binnen van een hele lange wandeling, waarin ik alles een beetje voor mezelf op een rijtje probeerde te zetten. De afgelopen dagen heb ik zo vaak gedacht dat het nu echt tijd was om te gaan. Maar nu het moment van afscheid dichterbij komt.. besef ik me hoe blij ik ben dat ik hier 3,5 week heb 'gewoond'. Dat ik de kans heb gekregen om dit mee te maken. En ook al ben ik echt heel erg blij als ik iedereen weer zie, ligt er nu gewoon een enorme druk op mijn schouders. Ik wil iedereen aan de ene kant zo graag weer zien, maar aan de andere kant wil ik dit land binnen handbereik houden... it's confusing; een gevoel dat ik deze weken wel vaker heb gehad.

*

Vanochtend werd ik wakker.. op mijn allerlaatste dag. Vandaag was het erop of eronder: inpakken zo gauw ik kon en kijken of de 'schade' mee zou vallen. Eigenlijk zou ik vanochtend gaan langlaufen, maar ik heb de laatste nachten niet al te best geslapen. Om nou weer om 7.30 AM op te staan, zag ik niet zo zitten. Ik werd om 7:00 AM uit mezelf wakker, zette mijn wekker een uur later en viel weer in slaap. Veronica was wel gegaan.

Toen ik om 9:00 AM beneden kwam, was Veronica net terug. Volgens mij vond ze het wel lekker, om in haar eentje buiten te zijn. Als ik was meegegaan, zou ik toch langzamer zijn geweest.. en als ik dan was gevallen, had ik helemaal niet meer op kunnen staan.. dus ik deed er denk ik goed aan om te blijven liggen. Toch had ik wel het gevoel dat ik niet binnen wilde zitten op mijn laatste dag in Canada.. ik ontbeet, ging naar boven en smeet alles uit mijn koffer op de grond. Wat een bende was het.. en wat had ik een hoop spullen! Het was gewoon niet mogelijk dat dit onder de 23 kilo in mijn koffer en 10 kilo in mijn handbagage zou blijven. Ik besloot maar gewoon te beginnen en te zien hoe het uit zou pakken. (of nouja, in zou pakken eigenlijk).

Ik legde mijn lege koffer op bed en begon in te pakken. Ik was een beetje bevooroordeeld naar mezelf; voordat ik vertrok, had Gerben mijn hele koffer ingepakt, omdat ik het niet goed deed. Ik wist niet hoe ik het nu moest gaan doen... maar toen ik eenmaal begon, lukte het aardig. De koffer raakte voller en voller met kleding.. tot ik niet meer wist waar ik het kwijt kon. Dan maar verder met de rest van de spullen..

Uiteindelijk verbaasde ik me erover hoe het allemaal in elkaar paste. Het ging eigenlijk best prima.. maar het gewicht, dat wist ik niet. Ik besloot om even de tussenstand te meten. Ik had een aantal spullen al uit de koffer gelaten, ervan uitgaande dat die toch niet mee konden. Maar toen ik mijn koffer woog, was die 19 kg.. ik kon de rest er ook nog inproppen dus!

Toen alles in mijn koffer en in mijn rugtas zat, woog ik ze allebei nog als laatste controle. Einduitslag: 9 kilo in mijn rugtas, 21 kilo in mijn koffer. Kan niet beter. Ik heb alleen mijn zeep helemaal opgemaakt vanochtend (een halve bus op mijn lijf gesmeerd om hem maar niet mee naar huis te hoeven nemen) en mijn popcorn heb ik aan Veronica gegeven. Ze was er niet echt over uit of ze hem lekker vond.. maar in het ergste geval geeft ze hem maar aan Charissa vanavond.

Charissa appte me vanochtend: Peter is ziek en kan me morgen dus niet wegbrengen. Ik mocht vanavond nog bij Charissa slapen en dan zou zij mij morgen wegbrengen om half 5.. hoe bedoel je, lief.

Toen alles was ingepakt, vroeg ik om schoonmaakspullen. Met een muziekie op mn oren maakte ik de badkamer schoon.. stofzuigde ik mijn kamer.. en uiteindelijk was alles schoon en opgeruimd. Ik liep naar beneden en zag dat Veronica daar druk bezig was met schoonmaken en opruimen. Ik besloot om beneden ook maar te gaan stofzuigen. En dan heb je het niet over een klusje van een paar minuten, neenn.. met zo'n groot huis, heb je ook een groot werk aan het schoonmaken. 'Ik wil een kleiner huis', mompelde Veronica.. maar wel alleen om het schoonmaakwerk te verminderen.

Toen alles eenmaal klaar was, ging ik aan tafel zitten om in te checken. Ik veranderde mijn stoelen, want oorspronkelijk zou ik in beide vliegtuigen in het midden zitten. Nou, ehm.. no way. Ik koos twee nieuwe plekken bij het raam en sloot het af. Veronica's kleinkinderen waren inmiddels gekomen, want hun ouders moesten werken vandaag. Ze keken een film, toen Veronica's oudste zoon besloot te gaan langlaufen. Wij stonden voor het raam, te kijken wanneer hij zou vallen.. en in de eerste minuut was hij al vier keer neergegaan. Veronica stond hard tegen het raam te bonken, om maar te laten merken dat ze alles had gezien. We aten een Canadese lunch, een soort tosti, maar toch niet helemaal..

Toen was het nog maar 12:30 PM. Ik vroeg me af wat ik de rest van de dag zou gaan doen.. het zag er buiten zo mooi uit.. de zon scheen heel fel en het was niet eens zo heel koud. Het was buiten maar -8! Helaas had Veronica haar snowshoes niet kunnen vinden, dus die optie viel al af. Langlaufen wilde ik eigenlijk niet doen; ik had geen zin om te vallen en niet meer op te kunnen staan. Eigenlijk wilde ik gewoon wandelen, zonder kans op valpartijen..  dus ik trok mijn boots aan, nam mijn muts en sjaal mee en ging naar buiten.

De honden sprongen meteen tegen me op en renden achter me aan. En zo ging ik de oprit af.. naar links.. en ik maakte vervolgens een wandeling van 2.5 uur. De honden zijn al die tijd bij me gebleven. Het was een prachtige wandeling, waarin ik op de autoweg liep.. in totaal zijn er twee auto's langs gereden. Een van de twee bestuurders stopte, opende haar raampje en lachte vrolijk. Daarna reed ze weer door. Soms stond ik even stil, sloot mijn ogen en dan genoot ik van de geluiden die ik hoorde. Vogeltjes, twee rennende honden.. en verder niets. Soms een helikopter die overvloog. Ik probeerde mentaal afscheid te nemen, maar dat was moeilijk. Ik had de laatste dagen graag naar huis gewild. Dat was zo'n verschil met wat ik nu voelde, namelijk dat ik eigenlijk gewoon wil blijven..

Het was een fijne wandeling. Een aantal kleine traantjes gelaten, die vervolgens snel bevroren in de kou. Morgen zal dat wel erger zijn.. zeker als Charissa me weg brengt.

*

5:07 PM
'Tik-tak-tik-tak', hoor ik heel erg hard. De tijd tikt door en ik zit alleen in dit huis. Nog even voordat iedereen hier is om mijn laatste avond mee te maken. Stitches draalt om mijn benen heen. 'Ik zal je missen, lieverd', zeg ik. Ik geloof niet dat ze het begrijpt.

*

5.29 PM
Nog steeds alleen. Ik ben verkast naar de bank en ik voel me naar.. Ik heb het gevoel niet eens echt meer volop te kunnen genieten, omdat ik met mijn gedachten al bi j morgen zit. Alsjeblieft, denk niet dat ik niet naar huis wil. Ik ben hartstikke blij als ik iedereen weer zie, maar dit is iets wat ik altijd heb. Na elke vakantie, na alles wat leuk was.. als er een einde aan komt, voel ik me vervelend.

*

Om 6.00 PM waren Charissa en haar moeder er. Het was hartstikke gezellig, al moest ik mezelf even uit dit irritante gevoel trekken.. we gingen aan tafel en het was zelfs gezellig met Veronica's zoon. Ze zaten me lekker te pakken op het feit dat ik vind dat ik inmiddels Canadees ben, ook al vinden zij dat ik gewoon Nederlands ben.. mét een Nederlands accent. Bah. 😅 Veronica had zo haar best gedaan voor het eten! Heel uitgebreid had ze gekookt.. af en toe een kopje van Stitches..

En toen kwam het moment van afscheid.. Bah, bah, bah. Ik heb me niet vaak zo vervelend gevoeld. Als ik in Nederland bij iemand op bezoek ben geweest, weet ik dat ik zo weer terug kan. Hier gaat dat niet. Om hier weer terug te komen.. daar gaat zo een aantal jaar overheen.

Ik zei ze gedag, gaf ze een dikke knuffel, bedankte ze voor alles.. En ging mee met Charissa en haar moeder. Het gevoel werd erger. Toen we het huis inkwamen, hing er een enorme rooklucht. Ze vertelden me dat er die middag iets was gaan roken. Toen ze 's middags thuis waren gekomen, had de hele garage vol met rook gestaan. Ze waren net op tijd geweest, anders was er brand gekomen.. er was iets met de frituurpan misgegaan, of iets dergelijks.

Charissa's moeder maakte een fruitsalade voor me, zodat ik morgen nog wat te eten heb.. super lief. Ik gaf haar de dikste knuffel ooit, bedankte haar honderd keer, moest mijn tranen hevig inslikken.. En vroeg haar ook haar man te bedanken. Hij komt morgen aan, 3 uur nadat ik ben vertrokken.

*

9.14 AM
En nu lig ik in bed. Over 6 uur gaat mijn wekker.. dan ga ik douchen en dan zit het avontuur er bijna op. Wat is het snel gegaan.. té snel? Ja en nee. Ja, want ik kan zo nog meer weken vullen met dit avontuur.. nee, want het is tijd om naar huis te gaan en iedereen weer in mijn armen te sluiten. Mijn traanbuisjes draaien overuren en ik probeer me er niet schuldig voor te voelen. Da's nog knap lastig. Ik neem het mezelf maar niet kwalijk, omdat ik weet dat ik diep in mijn hart blij ben om weer naar huis te gaan. Ik hoop dat dat gevoel morgen in het vliegtuig langzaam naar buiten kruipt, zodat ik ook echt oprecht blij zal zijn als ik in Amsterdam land.

*
Het was een geweldig avontuur.. waarvan ik zeg dat het menig traan toch echt wel waard is. Nu lekker slapen.. en morgen nog één dagje genieten van mijn geweldige tijd alleen. Er volgt nog één blog, die van de reis naar huis...

Ik zou zeggen.. tot snel in Nederland.. ❤