Dag 17: een ochtendwandeling door het ijs en een middag met mijn hoofd in de wolken

16 februari

Midden in de nacht werd ik wakker, badend in het zweet. Ik vroeg me af waarom mijn wekker nog niet was gegaan, dus ik greep direct naar mijn telefoon. Ik schrok me rot: op mijn schermpje stond heel groot ‘9:00 AM’ en ik had me om 8:15 AM moeten melden voor het hotel.. Ik sprong mijn bed uit, rende naar de badkamer en wilde me klaar maken, toen ik me afvroeg waarom het nog donker was buiten. Ik liep terug naar mijn bed, keek nog eens goed op mijn telefoon.. en zag dat het in Nederland 9:00 AM was. Ik heb twee tijden op mijn telefoon staan en had naar de verkeerde gekeken. 

Ik probeerde verder te slapen, maar moest steeds denken aan wat dat mannetje ’s middags had verteld. Al die spookverhalen.. het lukte lastig. Uiteindelijk viel ik toch in slaap. Om 7 uur werd ik weer wakker. Ik maakte me klaar, ontbeet en ging naar beneden. Het duurde niet lang voor de gids naar het hotel kwam. ‘Roosmarin?’, vroeg hij. Ik knikte. ‘Rose is ook goed’. 

We vertrokken, haalden hier en daar nog wat mensen op en gingen op pad naar Johnston Canyon. Het was een ritje van 30 minuten. In de bus zaten Japanners, Engelsen, Ieren.. de gids vertelde wat over de plek waar we heen gingen, liet ons wat dingen zien en zorgde ervoor dat we wisten wat ons te wachten stond. Het begon langzaamaan te sneeuwen.. toen we uitstapten, stonden we op een hele grote, witte vlakte. Om de vlakte heen was er niets dan naaldbomen.. we kregen spikes onder onze schoenen en we pakten ons goed in voor de kou.. de tocht kon beginnen!

We hadden 5.2 kilometer voor de boeg. Vanaf het begin aan was het al prachtig; we liepen dwars door een bos, met overal bomen die tot aan de hemel leken te reiken. Als ik omhoog keek, zag ik de sneeuw naar beneden dwarrelen.. er was niets anders te horen dan het geluid van onze spikes in de kraaksneeuw en in de verte wat watervallen.. we waren op weg naar de ‘lower falls’ en de ‘upper falls’. Het was een enorme klim.. af en toe bleef ik een stukje achter, om ze vervolgens weer in te halen. We liepen over bruggetjes, met een dun koordje, een houten hek of helemaal geen bescherming.. soms gleed ik bijna uit; bedenk je dan dat je op een heel dun, glad stukje berg loopt.. met links van je een bergwand waar geen einde aan lijkt te komen.. en rechts van je een diepe afgrond, vol met sneeuw. Soms durfde ik niet naar boven te kijken, bang om mijn evenwicht te verliezen en in de diepe afgrond te verdwijnen.. 

Al deze angsten waren het wel waard. Zodra we de ‘lower falls’ bereikten, was ik al erg onder de indruk. Het was een bevroren waterval, blauw van kleur. Het was relatief gezien best klein, maar oh zo mooi.. Op sommige plekjes stroomde het water nog, dan hoorde je het klotsen onder andere dunne laagjes ijs.. De gids liet ons op een gegeven moment stil staan en stil zijn. ‘Luister’, zei hij. ‘Je moet alleen even luisteren’. Het was stil. Volledig stil.. het enige wat nu te horen was, was het klotsende water onder het ijs. 

We gingen door. Na een langer, steiler stukje, bereikten we de ‘upper falls’. We waren nu op 1565 meter hoogte. Deze bevroren waterval was máchtig mooi.. we keken van bovenaf op de waterval en zagen daar kleine mannetjes ijsklimmen. Nouja, ze waren niet echt klein.. maar zo leek het wel. Het was echt heel erg mooi. De gids gaf ons warme chocolademelk en ‘maple cookies’, de lekkerste koekjes van heel Canada. Ik heb al een pak gekocht om mee te nemen 😏😆

Hierna zetten we de daling weer in. Dit was een heel stuk enger dan de heenweg 😆 het was overal glad en je had niets om je aan vast te houden.. er kwam een bepaald punt waar ik echt niet durfde. Het was een grote glijbaan, echt. Iedere keer probeerde ik een voetje neer te zetten, maar dan krabbelde ik toch weer terug. Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Ik gaf mezelf een klap in mijn gezicht en ging er direct helemaal voor, maar het ging een beetje verkeerd. Ik had twee stappen gezet, toen ik zo hard ging dat ik niet meer kon afremmen. Ik rende de helling af.. Het was glad, dus af en toe gleed ik bijna uit.. en ik stoof recht op een afgrond af 😂 Had ik even geluk dat er daar wél een hekkie stond.. 

Na drie uur waren we weer terug bij de auto. We stapten in en de gids vroeg waar we heen wilden worden gebracht. Ik vertelde dat ik graag naar de gondola wilde. Ik zou dan wel uitzoeken hoe ik weer bij het hotel moest komen. ‘Ik ga daar ook heen!’, riep Matthew, een van de anderen. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de naam Matthew, dus ik vond hem van begin af aan al aardig. Toen hij ook nog een enorme camera bleek te hebben, was ik helemaal om. Zo gingen we samen naar de gondola. ‘Wow’, riep hij de hele tijd. Naast ‘wow’ ook nog andere dingen, die ik hier maar beter niet kan herhalen. We stapten in en gingen omhoog.. steeds iets hoger, tot we op 2,3 km hoogte waren. Hoe hoger we kwamen, hoe meer de kou door de glazen wanden van de gondola leek te trekken. Het werd mistig, want de wolken hingen laag. Toen we boven waren, stapten we uit. We kwamen op een enorm dek, met op dat moment al een prachtig uitzicht. Toch kon je nog verder omhoog, dat hebben we ook gedaan. Het was een lange tocht, best zwaar ook met die kou, maar de beloning was het waard.. het was echt prachtig. We keken op sommige punten zelfs neer op de wolken.. 

Iets wat ik wat minder fijn vond, was dat hoe hoger wij kwamen, hoe slechter de bescherming werd. Dicht bij het dek was er nog veel houten leuning om je aan vast te houden.. maar boven, op de top, was er enkel een dun touwtje. Als je zou vallen, kon je je met geen mogelijkheid aan het touw vastgrijpen. Aangezien ze de trappen boven ook niet onderhielden, waren het geen trappen meer, maar glijbanen.. omhoog ging nog wel, maar naar beneden.. gelukkig hoefde ik daar nog even niet aan te denken. Samen met Matthew genoot ik van het uitzicht en ik wilde eigenlijk nog niet naar beneden. Ik hoorde helemaal niets daar boven, het was de perfecte plek om tot rust te komen. Ik keek naar beneden en was wel steeds bang dat ik mijn camera naar beneden zou laten vallen, maar voor de rest? Voor de rest was er niets dan rust. Toen Matthew zei dat hij naar beneden zou gaan, ben ik nog even gebleven. ‘Prima, ik zie je in het café’, zei hij. Naast mij kwam een man van rond de 50 jaar aangelopen. Hij excuseerde zich en liep langs me heen. ‘Prima’, zei ik tegen Matthew, en ik richtte mijn blik weer op het uitzicht. ‘Is that your husband?’, vroeg de man die naast me was komen staan. Ik keek hem aan en kneep mijn ogen dicht tegen het felle licht van de zon. Ik moest even lachen. ‘Nee, ik heb hem vanochtend pas ontmoet. Mijn mannetje is in Nederland’. Hij knikte kort. ‘Emilio’, zei hij, en hij stak zijn hand uit. Ik beantwoordde zijn handdruk. ‘Rose’, zei ik. Emilio wees naar het dal. ‘It’s beautiful, isn’t it?’ Ik glimlachte. ‘I doubt if that’s the right word. Are you travelling around?’ Emilio knikte en vertelde dat hij in zijn eentje op reis was. Het was zijn eerste keer in Canada en hij vond het fantastisch. ‘Het is heerlijk om alleen te reizen’, vond hij. Mijn handen werden ondertussen steeds kouder. Ik wreef ze tegen elkaar om ze warm te houden, terwijl ik zei: ‘Dat vind ik ook, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt begrijpen. Ik vind het heerlijk om mijn eigen ding te kunnen doen en nieuwe mensen te ontmoeten’. Emilio glimlachte even, maar zei niets. We staarden naar het uitzicht. Na een tijdje voegde ik er aan toe: ‘Niet dat ik mijn familie en vrienden niet mis, maar-‘. Emilio onderbrak me. ‘Ik snap het. Ik heb hetzelfde’. We spraken nog over van alles, tot hij besloot om weer naar beneden te gaan. Ik zei hem gedag en was weer alleen. Na een tijdje besloot ik om ook terug naar beneden te gaan. 

De enige mogelijkheid om van het hoogste puntje af te komen, was de trap.. maar die was bedekt met sneeuw, het was dus een soort glijbaan geworden.. ik durfde echt niet. Aan weerszijden van de trap liep de grond steil naar beneden en je kon je nergens aan vastgrijpen als je zou vallen. Ik ben toen maar op de grond gaan zitten, waarna ik me heel langzaam naar beneden heb laten glijden.. liever een natte broek, dan geen leven, denk ik dan maar. Ik liep de weg naar beneden, maakte hier en daar wat foto’s.. filmde nog een beetje.. en toen was ik bij het café. Ik zocht Matthew, maar hij was nergens te bekennen.. 😂 Lekker dan. Die was vast al weggegaan.. nouja, nu kon ik wel even met de familie Burgerskie skypen.. een voordeel van een ander land is dan dat je alles kunt roepen wat je wilt.. er is toch niemand die je begrijpt. Ik hoopte maar dat ik die groep kortpittige huisvrouwen van gisteren niet tegen zou komen..

Hierna ben ik het museum daar nog even doorgelopen. Het ging eigenlijk alleen maar over grizzlyberen. Best handig, als je weet wat je moet doen als je er eentje tegenkomt.. maar nu weet ik ook hoe hun drollen en pootafdrukken eruit zien 😂 daarnaast hoorde ik er continu eentje brullen door de gangen. De brul herken ik nu uit duizenden… dan weet ik ook wanneer ik een mooie selfie met een grizzlybeer kan maken. 😂

Het werd inmiddels later en later.. ik wilde eigenlijk nog naar de hotsprings. Ik ging snel terug naar de gondola. Ik sprong in mijn karretje, wilde even alleen de berg af, zodat ik mooie filmpjes kon maken.. toen er twee vrouwtjes in mijn bakkie sprongen. Lekker dan.. ze zaten de hele tijd door mijn filmpies heen te praten! 

Eenmaal beneden vroeg ik waar ik heen moest en ging naar buiten. De volgende klim was ingezet.. want ook hiervoor moest ik de berg beklimmen. Dit keer zonder gids.. ik probeerde op te letten waar ik mijn voeten neerzette, maar soms was het zo verraderlijk.. ik weet niet hoe, maar ik ben er gekomen. Midden in de bergen stond een groot gebouw, vergelijkbaar met het hotel van dr. Quinn. Dat was ook de enige reden dat ik zo graag naar de hotsprings wilde, omdat dr. Quinn daar ook heen ging 😂 Ik verwachtte dan ook een bergmeer.. maar het was gewoon een zwembad. 

*

10:33 PM
Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of er nog wel iets van natuur in zit. Ik vond dit op internet:

‘The water in the Banff Upper Hot Springs is heated geothermally, bubbling up to the surface from three kilometres (1.8 miles) into the earth’s crust. The water that reaches the surface has not seen daylight for hundreds of years. It began as precipitation (rain and snow) which very slowly seeped through the sedimentary rock layers, getting hotter and absorbing dissolved minerals as it descended. The water then flows up to the surface along the Sulphur Mountain Thrust Fault, a large fracture in the mountain where rock layers have slid on top of each other.’ 

Het is wel natuurlijk dus. 

*

Ik kocht een kaartje, kleedde me om en ging naar de hotsprings. Althans, ik probeerde het. Eerst heb ik binnen nog vier rondjes gelopen in mijn zoektocht, tot ik bedacht dat de hotsprings vast buiten zouden zijn.. 🤔 Het water was 40 graden.. voetje voor voetje schuifelde ik het water in, vol met Japanners.. ik dacht nog: Nederland is vol, maar de Hotsprings zijn voller.. het was ook achterlijk hoeveel mensen hun telefoon mee hadden genomen. Ik denk dat ik op minstens twintig vakantiekiekjes sta. Lekker voor je telefoon ook, met al dat stoom.. ik maak graag foto’s, hey, maar ik behandel mijn telefoon wel met respect. Ik doe geen dingen die vaders ook niet zou doen 😂 

Het water was best lekker, al ontwikkelde ik plotseling een hele felle hoofpijn. Iedere beweging die ik maakte, dreunde door in mijn hele hoofd. Daarnaast werd ik ineens heel duizelig en dacht ik dat ik over moest geven; ik denk dat ik er niet zo heel goed tegen kon. Een bijzondere ervaring was het wel.. want ik lag daar in het water.. de sneeuwvlokjes dwarrelden in mijn haar en mijn gezicht.. voor me zag ik de bergen.. soms zag ik helemaal niets door de stoom, maar een windvlaag kon daar snel verandering in brengen. 

Ineens dacht ik: ik ben hier al 17 dagen alleen en ik leef nog. Impressive, hey. 😂

Op de muur hing een bordje met: ‘Staying longer than 10 minutes in the hotsprings is not recommended’. Ik dacht.. ja, ammehoela.. ik betaal geen kaartje voor 10 minuten. Ik bleef stug in het wat liggen, terwijl ik nog steeds niet lekker was. De Japanners botsten tegen me aan; dán kreeg ik een selfiestick in mijn oog geduwd, dán kreeg ik weer een elleboog in mijn harses.. het was erg vol daar. Op een gegeven moment hield ik het niet meer uit, dus toen ben ik er uit gegaan. Het duurde even voor dat vervelende gevoel weer was weggetrokken.. ik kleedde me om, ging naar buiten en pakte de bus naar ‘downtown’. Op een gegeven moment was ik opgestaan; ik had de winkelstraat herkend en de bus was stil komen te staan. Ik stond te wachten bij de deur, maar de buschauffeur deed de deur niet open. ‘Busdriver’, riep ik, ‘would you mind open the door, please?’ Hij keek me door zijn spiegel aan, maar reageerde niet. De andere passagiers daarentegen keken me geïrriteerd aan en zeiden: ‘This is not the busstation, he is waiting for a red sign’. Ik kon wel door de grond zakken, of zoals de Canadezen zeggen: ‘The ground could eat me’. 

Ik zocht een plekje om te eten; de dametjes daar zagen me alweer komen. Wat zullen ze gedacht hebben.. ‘Kómt ze weer.. in haar eentje uit eten. Heeft ze geen vrienden ofzo?’ Tja.. de enige vriend die ik heb, heeft me verlaten. Matthew. En bij Emilio had ik goede hoop, maar ja.. die liep ook weg. Ik weet niet wat het is. 😥

Ik at heerlijke ravioli, ging nog even naar de winkeltjes in Banff en naar de supermarkt.. en toen naar het hotel. Ik had nog graag even willen zwemmen, maar het was al laat. Ik moest mijn spullen nog opruimen in de hotelkamer. Ik was benieuwd wat er op het briefje zou staan.. vanochtend had ik namelijk een briefje neergelegd, met:

For the one who cleans my room everyday; thanks for that! Here, stroopwafels from Holland. Do you like them?

Onderaan het briefje stond: ‘YES. THANK YOU VERY MUCH. THEY WERE VERY GOOD.'

IK heb mijn spullen grotendeels opgeruimd, de rest doe ik morgen.. om 11 uur morgenochtend moet ik het hotel uit zijn. Mijn bus naar Lake Louise gaat om 11 uur, dus ik zal iets eerder uitchecken. In Lake Louise ga ik tuben, (met een band van de berg af sleeën) en dan ’s avonds terug naar Lacombe. Ik ben benieuwd wat de volgende week nog gaat brengen..

Eerlijk gezegd heb ik nu wel zoiets van.. als mijn vliegtuig morgen zou gaan, zou ik het ook niet erg vinden. Canada is fantastisch en in Banff zou ik zeker nog willen blijven, maar in Lacombe is niet zoveel te doen.. toch ga ik mijn best doen om de komende week ook nog te genieten. Morgen in ieder geval eerst nog maar een dagje naar Lake Louise..