Dag 16: gepromoveerd tot musher en een 'sleighride' door de wildernis

15 februari

Wat een bijzondere dag vandaag.. ik heb zoveel gezien en meegemaakt! 

Om 6:20 AM ging de wekker. Ik was gisteravond pas laat in slaap gevallen door het lawaai van de verwarming, dus ik was nog best wel moe.. daarnaast had ik ook flinke buikpijn. Toen ik daarentegen dacht aan de dogsled die ik zou gaan doen, maakte het me allemaal niet meer zoveel uit. Ik at snel een ontbijtje, maakte me klaar en ging naar het hotel hiernaast.. daar zou ik de gids ontmoeten. Om 7:45 AM zat ik keurig klaar, maar de gids kwam maar niet.. ik besloot om eens buiten te gaan kijken. Er stond een busje met ‘dogsledding’ erop, recht voor het hotel. Ik klopte aan. De gids zat blijkbaar op mij te wachten.. Ik stapte snel in. De gids zei niet veel, dus ik hield al snel mijn mond. Hij pikte nog wat anderen op bij het Banff Springs Hotel en vertrok weer. Hij reed zonder gordel en was aan het bellen. En dat in deze sneeuw.. gelukkig kwamen we veilig aan. 

We zaten nu met vier personen in de bus.. vanuit een ander appartement waar we waren gestopt, kwam een groep van twaalf vrouwen aangelopen. Huisvrouwen. Nederlandse huisvrouwen. Kan het erger? De deur schoof open en ik wist het meteen: Nederlanders. Soms heb je nog normale Nederlands, van die mensen waarbij je ‘trots’ bent op je volk.. dit waren vrouwen van een ander soort. Dit waren van die typische vrouwen waarvan het schaamrood op mijn kaken verschijnt.. een kleur die vervolgens moeilijk meer weg te krijgen is. Ik keek de andere kant op; noway dat zij te weten zouden komen dat ik ook Nederlands ben.. 

Ik dacht het ook echt wel verborgen te kunnen houden. Totdat de gids een formulier aan me gaf - we moesten om beurten onze naam opschrijven. Voluit. Voor- en achternaam. Ik zuchtte even.. nu zouden ze het sowieso te weten komen. Ik schreef heel lelijk, in de hoop dat ze het niet zouden kunnen lezen.. ik vergiste me, schatte ze verkeerd in.. huisvrouwen? Die weten álles. Kijk maar naar moeders, die weet ook altijd alles. En schoonmoeders volgens mij ook. 😂 Binnen no-time hadden ze het uitgevonden.. er was iemand in de bus die ‘Rozemarijn’ heette.. ik hield wijs mijn mond en keek strak naar buiten. 

Na een vrij lange rit, waarin ik niets kon zien door de bevroren ramen, waren we eindelijk op de plaats van bestemming. Ik heb het wel eens eerder over ‘the middle of nowhere’ gehad, maar nu waren we daar echt beland.. er was geen bereik meer. Ik kon niet meer gebeld worden of zelf iemand bellen.. In de sneeuw, midden tussen de met sneeuw bedekte bomen, stond een man hard te schreeuwen. Zijn snor was volledig bedekt met ijs, kun je je voorstellen hoe koud het was.. zodra hij mij zag, zei hij: ‘Wooow, you’re crazy. No snowpants? Just a regular pants? You’re gonna be cold, lady.’ Ik vond dat hij zich aanstelde. Ik had er nog een extra laagje onder zitten.. dus wat zeurde hij nou? 

Hij had gelijk. Na vijf minuten voelde ik mijn benen niet meer.

Hij legde wat dingen uit. Ik moest alleen zo nodig naar de toilet, dat ik haastig om me heen keek. Ik zag een dixie, scheef in de sneeuw gezet. Nou, ik kan je wel vertellen.. Nee, laat maar. No details. Too disgusting. 

Anyway – ik kwam de dixie uit en toen was iedereen dus weg. Ik zag in de verte nog wel iemand lopen.. ik rende erheen en zag dat iedereen bij de hondenslees stond. Dan moet je je voorstellen, hè, links en rechts van je gigántische bomen.. in het midden heel veel sneeuw.. en aan de zijkanten 186 honden. Blaffende honden. Honden die staan te popelen om de ritjes te beginnen.. It was impressive. Very impressive. 

Goed, ondertussen wist ik dus niet wat de bedoeling was, omdat ik de uitleg had gemist. Ik dacht.. moet ik gewoon een slee uitkiezen? Ik was al bijna gaan zitten, toen bleek dat iedereen weer terug moest komen naar het beginpunt. De hoofdman ging nu uitleggen wat de bedoeling was.. 

We bleken zelf te mogen sleeën. Ik kreeg het enigszins benauwd, maar hij legde het allemaal helder uit.. af en toe gaf hij een enorme brul om de honden stil te krijgen, om daarna weer door te gaan. Hij pakte de lijst erbij en riep alle namen op, inclusief het nummer van de slee waar je in zat. Mensen die samen waren of in groepen, mochten met twee of drie in de slee. Ik was alleen, dus ik kreeg een gids mee.. eigenlijk wel zo fijn. 

We moesten alle ‘codes’ keihard schreeuwen, als oeening. ‘HIKE’, ‘SLOW DOWN’, ‘WOOOW’, ‘GOOD BOYS’, ‘YOU’RE DOING GREAT PUPPIES’, ‘ON BY’.. ‘And the first and most important?!’, schreeuwde de hoofdman. ‘NEVER. LET. GO’, schreeuwden we in koor. Ik weet het. Ik heb snowdogs gekeken. I’ll never let go, Jack. Onee, da’s wat anders. Alhoewel Rose daar wel in mee speelde. ‘I’ll never let go, Rose’, zei Jack daar. Ik kon slechts hopen dat mijn gids dat nu ook tegen mij zou zeggen 😂

De eerste die opgenoemd was, was ik. Direct. ‘Rosemary Burger’, riep hij door de bergen. Ik keek op en riep: ‘That’s me, hey!’ Ik rende naar slee 1, waar de honden haast niet meer konden wachten. Gids Will stond al te wachten.. een hele vriendelijke gids die twee jaar geleden van Schotland naar Canada is verhuisd. Hij vroeg of ik samen met hem wilde rijden, of dat ik in de slee wilde zitten. Ik wilde beginnen met rijden, het leek me heel gaaf.. ‘I am really nervous’, zei ik. (eeehhm, waar hebben we die zin eerder gehoord? #bzv) Het verschil met toen was dat ik nu écht heel zenuwachtig was. Ik ben al niet de beste in mijn evenwicht bewaren.. ik zag mijzelf al zo van die slee af vliegen..  Het was niet nodig, zei Willie. ‘Ready, Rose?’, vroeg hij. Ik haalde diep adem, keek naar het prachtige uitzicht en zei standvastig: ‘Totally!’ Ik ademde nogmaals diep in, haalde mijn voet van de rem af en gaf een keiharde brul. ‘HIKE!’, riep ik naar de honden. Ze reageerden direct.. Met een noodvaart renden ze weg. Om de hoek stond een fotograaf. ‘Try not to look nervous, Rose!’, riep Will. Helaas gingen de honden precies op het moment van de foto een heel stuk zachter rennen.. als je je hebt afgevraagd waarom het lijkt alsof we stilstaan; daarom dus.  

Het was ‘amazing’. Om me heen zoefden de bergtoppen weg, sneeuw stoof in mijn gezicht en mijn haar bevroor als een gek. Af en toe moesten we even stoppen; het tweetal achter ons bakte er niets van. (Ik lekker wel, hehe) Will was het op een gegeven moment een beetje zat. ‘Ze moeten niet steeds HIKE blijven roepen, als ze al aan het sleeën zijn.. daar worden de honden gek van en het werkt niet!’ (Ik begreep dat wel, hehe) 
De honden deden hun uiterste best.. mijn favoriet was Coconut, een hond in het midden. Hij rende alleen en keek steeds achterom of we nog wel op de slee stonden.. mijn handen waren ondertussen bevroren, dus Will gaf me dikkere wanten. Mijn eigen handschoenen waren gewoon te dun voor deze rit.. mijn tenen waren zwart, of althans.. dat kon niet anders, dacht ik. Ze deden zo’n pijn! 

‘Als we de hoek om zijn’, riep Will, ‘dan komen we op een gigantisch meer. Ik heb jou dan nodig, gebruik je hele gewicht om naar rechts te komen.. zorg dat je zo ver mogelijk naar rechts hangt!’ En zo hing ik, terwijl ik de takken bijna in mijn gezicht sloegen, volledig naar rechts.. onder me zoefde de sneeuw weg.. het was fantastisch. Zeker toen we op het meer kwamen.. het wás gigantisch.. het meer was volledig wit, de lucht was strakblauw en de bergen waren fenomenaal. Je kon het gehijg van de honden zelfs horen.. 

Toen ik de slee had laten stoppen met een luide ‘SLOW DOWN’, stopte Will de haak in het ijs. Ik stapte van de slee af ging naar de honden.. we moesten ze aaien, bemoedigen, zeggen hoe goed ze het deden.. de honden sprongen tegen me aan. Ik verloor mijn balans, werd bedolven door de zachte hondenvachten die over me heen rolden.. en daar lag ik dan. In de sneeuw, op het ijs. Op sommige plekken zelfs een stukje in het water.. 

Ik wilde vanaf nu in de slee gaan zitten, Will zou het verder regelen. Ik kreeg een deken over me heen, pakte mijn foto- en filmcamera uit mijn tas en de rit kon weer beginnen. Dit was ook heel mooi.. nu voelde ik nog meer sneeuw tegen me aan komen. Soms gingen we een heuveltje op en als we dan weer naar beneden gingen, vloog de slee een stukje de lucht in. Geweldig 

Genoeg hierover; aan het einde van de rit stond de fotograaf weer klaar. ‘I will try not to look exhausted’, zei Will. De fotograaf had echt hele leuke foto’s gemaakt. Sommigen kozen ervoor ze niet mee te nemen, maar ik kon ze niet laten liggen. Ik heb ze nu geprint en digitaal. 

*

06:18 PM
Ik zit te typen en te typen, met naast mij mijn avondeten: pancakes! Normaal doe ik dit voordat ik ga slapen.. maar ik ben nu zo moe dat ik het niet meer wil hoeven doen als ik terug ben ik het hotel..

*

Ik was echt door en door koud.. ik voelde mijn voeten niet meer en mijn jas leek niet goed meer te werken. Jammer dat we geen rendier hebben gezien, want dat hadden ze wel verwacht. Ik trilde over mijn hele lijf.. gelukkig was daar een kampvuurtje. Will gaf me warme Apple cider en een bevroren cinnamon roll. Het was heerlijk om, midden in de bergen, bij een kampvuurtje te staan. Ik staarde in de vlammen, dacht even aan thuis.. en toen werd ik op mijn schouder getikt. 

‘Ehm, ben jij Nederlands?’ Het was een van de twaalf huisvrouwen. Mijn eerste reactie? Wegwezen! Maar dat kon natuurlijk niet.. ik deed of ik haar niet begreep. Ze veranderde van taal en vroeg: ‘Are you Dutch?’ Ja, koekwaus, dacht ik.. als ik Nederlands was, had ik je wel begrepen. ‘No, I’m from Florida’, floepte ik er uit. Ik wilde echt niet dat ze zouden weten dat ik Nederlands was! ‘Oh, really?’ Ze keek me even raar aan. De rest van de groep was er nu ook bij komen staan. ‘Ze komt niet uit Nederland, maar uit Florida’, hoorde ik haar tegen de anderen zeggen. Ik keek fronsend, alsof ik niet snapte wat ze zei.. ‘Oh, I just said that you’re from Florida’, zei ze. Een ander pittig huisvrouwtje zei: ‘But, you’re name is Rozemarijn..’ Ik knikte. ‘My parents are both Dutch. We moved to Florita when I was 1 year old’. 
‘But you look Dutch’, zei een ander met een short spicy haircut. ‘Ja, slimbo, als haar beide ouders Nederlands zijn..’, reageerde een ander fel. Gezellige boel altijd, zo met die huisvrouwen. Moet je eens naar de huishoudbeurs gaan. Ik vertelde dat ik in totaal nog maar twee keer in Nederland ben geweest, geen Nederlands spreek (dat ik hooguit een paar woordjes versta) en dat ik er eigenlijk ook niets aan vond in Nederland. Ik zei gedag. ‘Bye, greetings from all short spicy haircut ladies in Florida’. 

De weg terug was koud en lang. Toen ik terug was in het hotel, gooide ik snel al mijn spullen op bed.. mijn bed was alweer opgemaakt. Ik ging eventjes liggen; ik was zo moe van de indrukken van vanochtend.. ik had eigenlijk geen energie meer om te gaan lunchen. Toch moest het wel even.. 

Ik ben snel wat gaan lunchen en toen ben ik teruggegaan. Ik moest opschieten, want over een uur werd ik al bij de paardenstallen verwacht.. het was een half uur lopen en ik moest de weg nog zoeken. Ik pakte mijn tas en ging op pad. Mijn voeten wilden bijna niet meer, mijn buik deed zeer, maar ik had wel een sleighride in het verschiet, hey! Ik besloot gewoon te lopen en te vertrouwen op mijn richtingsgevoel.. nou kan ik dat in Nederland beter niet doen, want dan kom ik nergens. Maar vandaag liep ik in een keer goed, alsof ik het wíst. Misschien door de bordjes aan de kant van de weg die zeiden ‘horses’. 🤔😂

Er stond een hele grote schuur, met een aantal paarden. Ik liep naar binnen, meldde me aan.. en na tien minuten konden we vertrekken. Ik kreeg een deken mee om me warm te houden en mocht voorin zitten, naast de rijder. (of Ruiter, hoe je het ook noemen wilt)  Okee, Jannes, als je dit leest: dit is opgedragen aan jou. Heb ik me ook weer aan mijn belofte gehouden. (snap je ‘m, Ruiter. Ok.) 

Het was een prachtig ritje.. maar ik was wel echt heel erg moe. Ik zei niet veel meer, want zelfs daar was ik te moe voor 😂 Gelukkig spraken degenen achter mij voor tien. We reden drie kwartier door de bergen en de sneeuw heen.. halverwege zagen we wapiti’s, een stuk of zes denk ik. We stonden stil en zagen ze van heel dichtbij.. dat was heel mooi. Ik heb mooie foto’s en filmpjes van de rit en van de dieren kunnen maken.. de gids vertelde op een gegeven moment allemaal spookverhalen over de hotels, dat was wat minder. Hopen dat ik wel gewoon kan slapen vannacht 😂

Na het ritje zou ik eigenlijk nog warme marshmellows krijgen, maar die heb ik niet gezien. Wel kreeg ik weer hot Apple cider.. dat is echt heel erg lekker! Toen moest ik nog de hele weg terug.. ik nam de Apple cider mee in mijn hand en liep terug naar de stad.. onderweg genoot ik van het prachtige uitzicht. 

Eenmaal in de stad heb ik een plekje gevonden om te gaan eten. Na het eten ben ik eerst naar de supermarkt en toen naar het hotel gegaan. Daar heb ik nog even gerelaxt in de hottub (naast mijn kamer) en in bad. Daarna ben ik snel gaan slapen.. morgenochtend de ‘icewalk’ en daarna de gondola. Ik ben erg benieuwd!!!