Dag 15: op wildlife tour en een selfie met indianen

14 februari 2018 - Banff, Canada

14 februari - valentijnsdag

De dag begon een beetje chaotisch, want door het lawaai van de verwarmer was ik pas laat in slaap gevallen. De wekker stond om 6:15 AM, maar plotseling droomde ik dat het al 7:15 AM was. Te laat dus, dacht ik.. ik schrok wakker en rende naar mijn telefoon. Het was ‘gelukkig’ pas 5:45 AM.. 

Ik scrolde even door mijn telefoon, kleedde me om en zocht een plekje om te ontbijten. Toen ik een plek had gekozen, trok ik mijn jas aan om op pad te gaan. Zodra ik langs de balie liep, bedacht ik dat ik nog moest vragen naar informatie over vervoer naar Jasper. Dit was niet mijn nieuwe Valentijn, hoor, neen.. Jasper is een prachtig nationaal park. (tip van vaders) De baliemedewerkers schoten een beetje in de lach samen. ‘Je wilt met de bus naar Jasper?’ Ik wist eigenlijk niet wat er zo grappig aan was, dus ik knikte maar gewoon. ‘Dat kost je 12 uur, at least’, zei het mannetje. ‘Alleen in de zomer rijdt de bus in een keer door. Dan doet hij er ruim 3 uur over. Maar als je het wilt, kan ik voor je boeken..’ 
‘Laat maar’, zei ik.. en met een beetje bedroefdheid op deze prachtige dag, liep ik naar Evelyn’s coffeebar, op zo’n tien minuten loopafstand van het hotel. Het was 7:05 AM, het café was net geopend. Ik bestelde mijn ontbijt en ging zitten. Uit mijn tas viste ik al de brochures uit het hotel.. ik wilde nu wel gaan beslissen wat ik voor de rest wilde gaan doen in de dagen dat ik hier ben. Ik maakte een schema om mee te nemen naar het informatiegebouw, stopte alles terug in mijn tas en ging weer terug naar het hotel. Het was een prachtige dag met een strakblauwe lucht.  

Om 8:15 AM zat ik klaar voor te tour. Even was ik bang dat er niemand zou komen, maar gelukkig was daar de gids. Hij stelde zich voor, noemde mij Rose en nam me mee naar de bus. In de tourbus zaten nog drie anderen; ik zei goedemorgen, maar ze zeiden niets terug. Vast Nederlanders, dacht ik.. toch niet, het waren Canadezen. Net mensen af en toe.. De gids, Chris, wachtte buiten op nog een gast. Ze kwam maar niet, dus hij besloot te vertrekken. Toen we net weg waren, zag ik aan de andere kant van de weg een vrouw rennen. Als ze valt, ga ik lachen, dacht ik.. en ik gniffelde stiekem al in mijn vuistje. Ineens zag ik haar wuiven met een papier.. ze keek naar de bus, stampte met haar voeten in de sneeuw.. en het zag er uit alsof ze vervolgens wat binnensmondse uitspraken deed. Chris had niks door. 

We reden door prachtige stukken natuur.. Ik dacht nog: vanmiddag ga ik hier heen en dan ga ik nog meer mooie foto’s maken.. Chris haalde nog iemand op; de tour kon nu echt beginnen. Hij legde uit wat de bedoeling was. Hij riep wat dingen om door een dingetje, ik kan niet op de naam komen. Zo’n ding, weet je wel. Waar je door omroept. Dat dus. 

*

8:42 AM
‘Rose’, klinkt het door de bus heen. Ik word uit mijn concentratie gehaald en haal mijn hand onder mijn kin vandaan. ‘Rose, can you hear me in the back of the bus?’ Ik richt me op. ‘Loud and clear’, roep ik terug

*

We gingen op pad.. Chris hoopte dat we dieren zouden zien, maar helemaal zeker wist hij het niet. Ik dacht.. oja.. want ik dacht dat we sowieso alle dieren zouden gaan zien.. maar dat is van tevoren natuurlijk niet te zeggen. We mochten alles vragen, zei Chris. Er waren geen domme vragen. ‘Althans’, zei hij, ‘laatst had ik een tour met een vrouwtje dat vroeg: ‘Gaan we ook beren zien?’ Dat was wel een domme vraag.’ *Gelach*. Ik lachte niet. Ik gniffelde niet eens. Die vraag had eigenlijk ik ook.. 

Maar, natuurlijk. Ik wist heus wel dat de beren nu een winterslaap houden. 

*

9:02 AM
We rijden door een stukje van de stad. Op het ondergesneeuwde zebrapad loopt een stokoud vrouwtje. In haar bibberende handjes, waarschijnlijk te oud om die kou te voelen, houdt ze haar rollator vast. ‘Daar gáát de tijd’, zeg ik zuchtend in mezelf. Chris maakte een geluid alsof hij gas gaf. Het vrouwtje schrok en was ineens héél snel aan de overkant. Thanks Chrissie!! 

We reden en we reden.. af en toe stopten we voor wat foto’s. En toen ineens zei Chris: ‘Daar! Wacht, ik rijd een stukje terug. Zit nu allemaal heel stil!’ Hij reed een stukje achteruit.. naast de bus stonden drie hertjes, heel dichtbij. Ik maakte foto’s, wilde het liefste uitstappen om ze te aaien.. maar ik durfde het niet te vragen. Ik wilde natuurlijk niet in een van zijn nieuwe anekdotes belanden.. 
Een van de herten stak de weg over. Hij sprong door de sneeuw, het was echt een heel erg lief gezicht.

Dat was het. Dit was in de eerste 15 minuten van de reis. In de rest van de tour, die nog 2 uur en 3 kwartier duurde, hebben we geen dieren meer gezien. 😂 Ik had graag een eland willen zien, of een coyote.. maar het uitzicht dat we hadden, maakte veel goed. Toen Chris ook nog met warme chocolademelk aan kwam zetten, was het helemaal goed gemaakt. Af en toe nam ik een slokje, terwijl ik mijn ogen gericht had op een FENOMENAAL uitzicht.. ineens tikte Chris op mijn schouder. ‘Rooohoose’, zei hij. Ik draaide me om, keek hem even verstoord, geïrriteerd aan.. maar zodra ik zag waarom hij me had gestoord, was ik niet meer boos. Ik kreeg een echt Canadees koekje. Hatsekiedee, een koekje, warme chocolademelk en zo’n fantastisch uitzicht.. die combinatie krijg ik niet vaak.  

(Ik was trouwens niet echt boos, hoor. Dat is om het verhaal wat aan te dikken.) 

*

10:14 AM
‘I’m going to tell you the best joke on earth’, begint Chris. Ik spits mijn oren en luister goed… ik ben altijd in voor een grap. ‘What does a mother buffalo say to her son, when he goes to university?’ Ik denk even na. Geen idee. Denk maar even na. Antwoord volgt nog.

*

De rest van de tour was net zo mooi.. ondertussen dacht ik aan Valentijn, míjn Valentijn – zoetsappig hey. 😌 Op een gegeven moment, na 3 uur, was de tour klaar. Ik werd als eerste afgezet, zei iedereen gedag, bedankte Chris voor de geweldige tour waarbij hij veel informatie had gegeven en ging naar binnen. Snel pakte ik al mijn spullen om naar het informatieloket te gaan. Het begon steeds iets harder te sneeuwen, maar ik zag er niet zo’n probleem in.. het was nog vroeg op de dag, dus ik wilde gewoon een heel stuk lopen. Sneeuw of geen sneeuw. Vandaag wilde ik het liefst gewoon mooie foto’s en filmpjes maken.. maar eerst wilde ik alles geregeld hebben. Eigenlijk nog voordat ik zou gaan lunchen.. 

*

Antwoord
Bi-son

*

Ik bleek heel erg veel geluk te hebben. Het eerste waar ik naar vroeg, was de dogsled. Ik kan gewoon niet naar huis zonder in een slee te hebben gezeten, terwijl ik werd voortgetrokken door honden.. maar het was wel mijn eigen stomme schuld dat die droom waarschijnlijk een droom zou blijven. Gisteravond had ik op de website gelezen dat deze tour minimaal 7 dagen van tevoren geboekt moet worden.. toch gaf ik het niet op. Ik wilde eigenlijk bellen, maar het hier vragen was net zo makkelijk. 

‘Nee’, zei de mevrouw bij de balie. ‘Nee. Het gaat echt niet meer. 7 dagen van tevoren boeken, is 7 dagen van tevoren boeken.’ Ik voelde de moed direct in mijn schoenen zakken. ‘Dat weet u echt 100% zeker? Misschien is er wel iemand uitgevallen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, hoor.’ Ik vertelde dat ik het toch wel fijn zou vinden als ze nog even zou bellen. Toen ze eenmaal hád gebeld, bleek er morgenochtend om 9:00 AM nog een plekje te zijn.. ik spurtte als een gek naar de overkant van de straat, zodat ik als eerste bij het andere gebouw was.. want achter mij in de rij stond nog iemand, met precies dezelfde vraag als ik. Ik wilde die dogsled zo graag! Ik was op tijd, als eerste.. Morgen om 9:00 AM heb ik mijn dogsled.. 

Voor de rest is ook alles geboekt; morgenmiddag een sleighride, vrijdagochtend een icewalk en vrijdagmiddag met de gondola de bergen in. Nu ik er ben, wil ik ook alles doen wat ik al die tijd al wilde doen.. zaterdag ga ik met de bus naar Lake Louise, om daar dan met de lokale bus naar Lacombe te gaan. En dan eerst nog tuben.. (in een band van de berg af glijden.) 

Ik liep naar buiten en schrok een beetje van de hoeveelheid sneeuw die er nu al viel. Het viel vooral heel erg hard.. ik lunchte snel wat en ging op pad. Met de kaart in mijn hand, mijn film- en fotocamera in mijn zakken en mijn sjaal voor mijn gezicht, liep ik door de straten van Banff. Het duurde niet lang voor mijn kaart bedekt was met een laagje sneeuw.. nog iets later stond de kaart al stijf van de vrieskou. Het hield mij niet tegen; ik moest en zou naar de hotsprings komen. Ik zag het op de kaart staan, niet al te ver van de plek waar ik op dat moment was.. waarom stond er dan op Google Maps dat ik er twee uur over zou lopen?! Ik geloofde het niet en ging dus gewoon eigenwijs op pad.. plotseling, toen ik al een heel stuk verder was, snapte ik wat er aan de hand was. Je kon er inderdaad heel snel komen, als je met de auto was. Ik liep nu op de autoweg. Ik rende snel terug en zag dat er nergens meer een voetpad was.. dit ging hem dus niet worden. 

Ik wilde niet terug naar het hotel, want het was nog vroeg.. bovendien was er vast wel meer moois te zien. Dat er op mijn muts inmiddels al een laagje sneeuw van tien centimeter was gevallen, maakte me niet uit. Nu ik hier toch liep, liet ik me niet tegenhouden door sneeuw. Al snel liep ik tot boven de rand van mijn snowboots in de sneeuw. Ik stopte de kaart weg, daar had ik toch niets meer aan.. ik hield mijn hand boven mijn ogen en zag in de verte een hutje staan. Nu het bijna een blizzard was, moest ik wel ergens schuilen.. ik baande me een weg door de sneeuw, wat beslist niet makkelijk was. De sneeuw stond inmiddels tot mijn knieën.. gelukkig had ik één troost: als ik vast zou komen te zitten, wist ik hoe ik een quinzee moest maken.. daarnaast zou ik niet omkomen van de honger en dorst; in mijn tas zaten genoeg snacks, en de sneeuw kon ik omzetten tot water. 

Mijn reddingsactie voor mijzelf was uiteindelijk niet nodig. Ik bereikte het hutje, wat een indianenmuseum bleek te zijn. Ik trok aan de deur, maar die ging niet open. Op de muur glimde iets.. was het goud? Met mijn handschoen schoof ik alle sneeuw er af. ‘Entrance, ➡️’, stond er. Even de hoek om en ik was binnen. 

Snel deed ik mijn jas, muts, sjaal en handschoenen uit, ik hing ze op en kocht een kaartje. Het was echt heerlijk om gewoon alles te kunnen doen wat ik wilde, op mijn tempo. Ieder ander was gek geworden in dat museum, voor zolang als ik er was.. (behalve vaders, ik moest aan je denken pap. Je had het geweldig gevonden.) Ik heb er van 2:00 PM tot 4:30 PM vertoefd. Het was hartstikke interessant, leuk en mooi.. vermakelijk ook. Overal stonden opgezette dieren. Het ‘wildlife’ dat ik vanochtend mis was gelopen, had ik nu alsnog gevonden.. er stonden ook opgezette indianen. Of nouja, opgezet. Je snapt het wel. Poppen enzo. 

Die indianen deden het goed op Snapchat. Faceswappen, filters, alles werkte. Nu heb ik dus een faceswap met een indiaan, ook weer een ervaring.. 

Hierna heb ik nog even thee gedronken, want dat scheen bij het ticket inbegrepen te zitten. Mijn thee warmde mijn handen op. Met mijn vingers maakte ik ondertussen een kijkgaatje door de lamellen. Het sneeuwde nog steeds behoorlijk.. ik besloot toch maar gewoon naar buiten te gaan. Ik kocht nog een souvenirtje van het museum, gaf ze een fooitje, schreef wat in het gastenboek en ging weer op pad. 

In eerste instantie was ik nog de verkeerde kant op gelopen ook. Ik was afgeleid door een vrouwtje dat, vanaf de andere kant van de straat, had geroepen: ‘THIS IS WINTER’, waarop ik terug had geroepen: ‘IT IS, HEY’. Zij riep terug: ‘YES’, waarop ik terug riep: ‘IT’S BEEN WORSE’. Ik wilde de schijn opwekken dat ik Canadees was. Het werkte. ‘I LOVE IT’, riep ze weer. Vast weer zo’n toerist. Pfffff…. 

Toen ik terug was in de stad, ging ik nog wat souvenirwinkeltjes af. Iedere keer dat ik iets moois zag, dacht ik.. ik wacht maar even, want zoveel ruimte heb ik niet in mijn koffer. Zaterdag ga ik wel even definitief dingetjes halen. Als je nog wensen hebt, kun je ze dus vóór zaterdag opgeven. 😂

Daarna heb ik gegeten. Ik had niet zo’n zin om eerst nog naar het hotel gegaan en daarna terug te komen, omdat ik best wel moe was van al dat gewandel.. Valentijnsdag en uit eten, best een goede combinatie. Ik was dan wel in mijn eentje, maar hey.. vorig jaar ging ik helemaal niet uit eten op Valentijnsdag. Ik heb kipvleugeltjes besteld met een kleine pizza en een toetje. Nepperij wel, want ze hadden gezegd dat alle pizza’s in een hartjesvorm gemaakt zouden worden. Ik stond al met mijn camera in de aanslag om een foto naar Gerben door te sturen, dat ik nu lekker niet hoefde te delen.. maar dat ging dus niet. 

Daarna ben ik lekker naar het hotel gegaan. Daar heb ik even op bed gelegen.. rond 8:00 PM ben ik lekker even gaan zwemmen, ik ben in de hottub gegaan.. en toen ben ik lekker gaan douchen. Nu ga ik slapen. Morgen om 6:30 AM op.. ik ben zo benieuwd naar de dogsled!! 

PS. Er komen nog meer foto's aan.. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Monique Burger:
    15 februari 2018
    Dat klinkt als een hele gave dag!
    Geniet ervan!
    Hug mummy!
  2. Marja vd Boomgaard:
    15 februari 2018
    Wat een belevenissen weer. Gaaf om te lezen Rozemarijn. En geniet van het sleetje rijden straks. Gaat dat met husky's en een musher?
  3. Janet Oosterom-Kroon:
    16 februari 2018
    Nou ik ben blij dat je zo geniet van Banff, net als ik in 1980