Dag 11: laatste dagje bij Charissa en een huis om te verdwalen

10 februari

10:50 PM
Ik weet even niet waar
ik ben beland. Om 8 uur werd ik opgehaald; ik heb me de afgelopen twee weken zo
thuis gevoeld bij Charissa, dat ik - ook al keek ik uit naar iets nieuws - me
nerveus voelde.. ik wilde aan de ene kant niet weg, aan de andere kant was het
gewoon tijd om verder te gaan. En nu ben ik hier. Ik lig op mijn bed, typ en
typ.. voel me aan de ene kant 'confused', maar vind aan de andere kant ook weer
niet dat ik het recht heb om dat te voelen.

*

Vanochtend heb ik het
er van genomen en heb ik flink uitgeslapen. Toen ik boven kwam, stond het
ontbijt al deels klaar. Ik had heerlijk geslapen.. ik nam mijn laatste
geroosterde boterham met peanutbutter en Minion hagelslag.

Na het ontbijt heb ik
mijn kamer helemaal schoongemaakt. Het hoefde echt niet, maar dat vond ik wel
het minste wat ik kon doen. Daarna ging Charissa's moeder naar Lacombe. Ik wilde
even langs het museum, om een souvenir te halen. Toen ik wilde afrekenen, bleek
dat er daar nooit iemand iets koopt.. dus dat de verkoopster niet wist hoe de
kassa werkte. Met geen mogelijkheid kreeg ze dat ding aan de praat.. lekker
dan, ik wilde gewoon betalen! Uiteindelijk bleek ik het precies gepast te
hebben, maar nu ben ik wel al mijn muntjes kwijt..

Daarna zijn we naar het
postkantoor geweest. Charissa's moeder wilde daar iets halen.. zodra we
binnenkwamen, werden we bijna bedolven door een gruwelijke stank. De
waterleiding was ontploft; overal lag water en er hing een meurlucht van de
riolering. Snel weg dus.. Bij onze volgende stop, de supermarkt, heb ik alvast
wat dingen gehaald om mee te nemen naar Nederland.

Toen we terugkwamen,
bleek ze niet echt lekker te zijn. Ze is op bed gaan liggen.. ondertussen hielp
Charissa mij met het zoeken naar een goed te betalen hotel voor de komende
week. Ik weet niet precies wanneer ik naar Banff wil, maar het is wel het
handigst om daar een hotelletje te boeken. We vonden wat dingen, maar ik had
nog niet besloten.. we besloten om eerst een stukje te gaan snowshoeën. Het was
best een intensief stuk om te gaan snowshoeën, maar het was echt werkelijk
prachtig. Het was een andere route dan de vorige keer. Helaas zagen we geen
dieren, maar we zagen wel dat er een hert rondom onze quinzee had gelopen. Toen
we terug waren, hebben we daar aan gewerkt. Na een flinke tijd uitgraven,
pasten we er allebei in. Het was koud, maar onwijs leuk [😂] Daarna hebben we
warme chocolademelk gedronken om op te warmen.. dat was wel nodig.

Om 6:00 PM aten we
zelfgebakken pizza voor de televisie. We supportten Canada in the Olympics,
dronken Canadees bier en zaten in met hoog opgetrokken hoodies op de bank.

Om 8 uur werd ik
opgehaald. Grote bak waar mijn spullen in werden gezet.. ik zei Charissa en
haar moeder gedag en voelde me nerveuzer worden. Het was een gevoel dat ik
herkende van mijn laatste uren voor aankomst bi Charissa; zodra ik daar was
aangekomen, was dat gevoel weggetrokken. Ze hadden me zo welkom ontvangen, dat
ik me direct thuis had gevoeld. Ik verwachtte dat dat nu ook zou gebeuren.

Toen we na een 25
minuten durende rit aankwamen bij de boerderij, sprongen er drie grote honden
rond de auto. Ik stapte uit en ze sprongen tegen me aan.. met mijn spullen in
beide handen geklemd, liep ik naar binnen. Ik had een klein huisje verwacht.
Knus. Gezellig.. een 'boerderij' plek.. het was iets anders.

Ik keek om me heen en
zag het grootste, duurste huis dat ik ooit heb gezien. Een huis om in te
verdwalen. Een televisie ter grootte van een half bioscoopscherm, een enorme
keuken, een grote trap in de gang die leidt naar een soort veranda. Bij die
veranda allemaal deuren die leiden naar aparte slaap- en badkamers. Is het zo
groot als het huis van the sound of music, bij family von Trapp? Nee, maar wel
zoiets..

Aan tafel zat
Veronica's man. Een aardige man, maar niet iemand waar ik warm van word. Voor
de televisie zat een jongen, een van de zonen. Hij stond op, keek me aan,
mompelde in zichzelf iets en liep langs me heen. 'Rose', zei ze, 'hier heb je
de koelkast, de keuken, de kastjes.. als er iets aan eten mist, kun je in de
voorraadkast kijken. Als het daar niet is, kun je beneden kijken.' Ze liet me
alles zien en zei dat ik mezelf maar moest bedienen, ik mocht alles pakken wat
ik maar wilde. Als ik wilde koken, mocht dat ook.

Ondanks dit voelde ik
me een vreemde in dit grote, grote huis. Ik droeg mijn koffer naar boven, kreeg
mijn kamer en badkamer te zien (met een bad, een douche en een bladgouden
kraan) en kon mijn spullen neerzetten. Ik wist niet wat ik moest voelen, want
'wauw', wat was dit mooi. Tegelijkertijd? 'Man', wat mis ik de vorige plek. Ik
voel me hier vooralsnog niet echt op mijn plek.. de avond is gespendeerd voor
the Olympics. Er kwam halverwege nog een andere zoon binnen. Ik gaf hem een
hand en stelde me voor, maar daar bleef het ook bij.

Misschien trekt het nog
bij. Ik hoop het.. voor nu? Voor nu ga ik slapen in dit prachtige huis. Een
huis om te verdwalen